Материалы представленные на сайте исключительно с целью ознакомления пользователям Интернета и не преследуют коммерческих целей или нарушение авторских прав.
© 2018 - 2024
Уздым беларускай паэзіі у XVII ст. звязан з Сімяонам Полацкім, які зрабіў вялікі ўклад у развіцце беларускай і рускай культуры таго часу.
Паэт, драматург, публіцыст і грамадскі дзеяч, Полацкі жыва цікавіўся сучаснымі яму падзеямі і бурна рэагаваў на іх, аб чым сведчыць яго творчасць як беларускага, так і маскоўскага перыяду жыцця. Гэта быў чалавек, які для свайго часу меў глыбокія і ўсебаковыя веды, так як Сімяон Полацкі жыў на пераломе дзвюх эпох – Сярэднявякоўя і Новага Часу. Усімі сіламі свайго розуму і таленту Полацкі цягнуўся да новага; пераважная большасць яго твораў цесна звязана з жыццём, рэчаіснасцю. Побач з тым, у Полацкага былі і такія творы, якія паказвалі абмежаванасць яго светапогляду, што абумоўлена як складанасцю эпохі , так і яго выхаваннем і санам.
Галоўнае месца ў старажытнабеларускай кніжнай паэзіі канца 16 – першай паловы 17 ст. займалі розныя панегірычныя жанры. Разнавіднасцю панегірычных жанраў, якія атрымалі шырокае распаўсюджанне ў беларускай паэзіі эпохі Адраджэння і ранняга барока, з’яўляліся дэкламацыі. Станаўленне жанру дэкламацый адбывалася ў канцы 16 – пачатку 17 ст., а росквіт яго звязаны з творчасцю Сімяона Полацкага.
У беларускі перыяд сваёй дзейнасці Сімяон Полацкі неаднаразова звяртаўся да жанру дэкламацыяў.
Так як дэкламацыі складаюць каштоўную частку панегірычнай паэзіі С.Полацкага, тэма пераважнай большасці іх – радзіма. Паэт клапоціцца пра яе лёс, просіць зямныя і нябесныя сілы заступіцца і абараніць яе. Асабліва шмат увагі паэт аддае гарадам Полацку і Віцебску, з якімі было цесна звязана яго жыццё. Любоў да Радзімы вельмі выразна адчуваецца нават у некаторых дэкламацыях на рэлігійную тэматыку.
Самым вядомым творам С.Полацкага да пераезду яго ў Маскву лічыцца “Метры”, які ён чытаў ў 1656 годзе перад царом Аляксеем Міхайлавічам. У Полацкага ёсць два вершы з такой назвай, яны знаходзяцца ў розных рукапісах.
Прыкладна палавіна адных “Метраў” амаль літаральна паўтарае дэкламацыю “Просфониму”, выдадзеную ў Львове ў 1591 годзе. Для таго часу факт запазычання чужых твораў лічыўся нармальнай з’явай. “Просфонима” была напісана і чыталася ў гонар прыезду ў горад мітрапаліта Міхаіла Рагозы. Зразумела, што для “Метраў” Полацкаму было легка выкарыстаць з яе некаторыя мясціны. У асобных выпадках ён замяняе імя мітрапаліта іменем цара, некаторыя радкі апускае або дабаўляе свае.
Другая палова “Метраў” напісана С.Полацкім самастойна. У ёй тэма беларуская. Аўтар дзякуе за прыезд у Беларусь і выказвае радасць жыхароў з гэтага выпадку. Вітаючы цара, паэт спадзяецца, што з прыходам рускіх войск палепшыцца жыццё яго сучаснікаў. Ён заклікае цара быць літасцівым да беларускіх земляў і асабліва да горада Віцебска:
Ликуй, Россия, а бо цар благочестивый
Прийде церкви красота, царь христолюбивый
Церков тя ныне, цару восточный, лобзает
Пришествием бос я тя от враг свобождает
Лобзает и отчимый Полоцк нареченный
Град твой благочестием ясно просвещенный.
Гэту дэкламацыю Полацкага выконвалі па часткам дванаццаць вучняў брацкай школы (отракаў), “Метры” напісаны на літаратурнай мове, аднак мова самастойнай часткі іх больш свабодная ад славянізмаў. Назва твора сапраўды “мятровая” “Метры на пришествие во град отчистый Полоцк пресветлого благочестивого и христолюбивого государя царя и великого князя Алексия Михайловича, всея Великия и Малыя и Белые России самодержцы и иных царств, и князеств, и государств обладателя от отроков, знайдуючыхся во училище при церкве святых богоявлених монастыря брацкого полоцкого при привитанию пресветлого его царского величества, а нагатованные пред господинов отцов и братию то еиж святой обители в лето от создания мира7164, а от вопрощения Божьего Слова 1656 месецев июля, 5 дня”.
Другі верш пад назвай “Метры” паэт чытаў у Полацку, на гэта ёсць спасылкі і ў загалоўку, і ў тэксце. Гэты верш не належыць аднаму Полацкаму. “Метры” былі “наготованые пред господинов отцов и братию то еиж святой обители”, гэта значыць Багаяўленскага манастыра.
Гэтыя “Метры” як і папярэднія, з’яўляюцца прыкладам патрыятычнай паэзіі. Беларуская зямля і яе лёс знаходзяцца ў цэнтры ўвагі аўтара. Верш напісаны шчыра і ўсхвалявана. Паэт праслаўляе родны Полацк, заклікае рускага цара ўзяць зусім не для таго, каб вызваляць беларускія землі. Вуснамі вучняў, што чыталі верш на пляцу ў Полацку, паэт публічна ўславіў радзіму, выказаў упэўненасць у яе лепшае будучае, расказаў пра яе сучаснае становішча. Сустрэча з царом паслужыла яму толькі прычынай для напісання гэтага патрыятычнага гімна. Галоўная думка дэкламацыі – пажаданне шчасця і росквіту беларускай зямлі і гораду Полацку:
Витаем тя, православный царю, праведное солнце,
Здравно бо век прагнули тебе души наши и сердце.
Витаем тя, царю, от востока к нам пришедшего,
Белорусский же от нужды народ весь асвобождавшаго.
З іменем цара звязаны дэкламацыі Полацкага “Вершы на шчаслівы зварот літасцівага цара з-пад Рыгі”, “Віншаванне з выпадку ўзяцця Дэрпта” і “Віншаванне з выпадку абрання на польскае каралеўства”. Паэт параўноўвае ў іх прыход цара ў Лівонію і Беларусь з усходам сонца. Усхваляючы рускага самадзержца, Полацкі, сам таго не ўсведамляючы, апяваў яго ваенныя паходы:
Веселися, царю, што Бог с тобою,
Будеш владети морем и всею Двиною.
Океан восточный власти ти годует
А юж и западны тобе ся готует.
Солнцу Восток, Запад ровне подлегают,
Даст Бог тебе, вси царем узнают.
Своеасааблівасць вершаў заключаецца ў тым, што паэт даў у іх першыя ўзоры пейзажных замалёвак. На жаль, урыўкаў такіх мала. Паэт устаўляе іх, каб параўнаць з’явы прыроды з тымі падзеямі, пра якія гаворыць. Найбольш яскравым прыкладам пейзажных замалёвак з’яўляецца ўрывак з дэкламацыі на вяртанне цара з-пад Рыгі:
В полнощных краях, где солнца полрока
Крыет промени от людского ока.
Кгды то обчат, же мает восходити,
День той празнует за фест знаменитый,
С поклоном солнцу в очы забегают,
Долго жить с оным взаемне сприяют.
Дэкламацыі С.Полацкага “Стихи краесогласные”, “Диалог краткий”, “Диалог краткий о государе царевиче” и “Приветство новорожденной царевне Марии” звязаны з яго часовым знаходжаннем у 1660 годзе ў Маскве. У гэты час становішча беларускіх земляў было няпэўным. Паэт бачыў, што над Полацкам навісла пагроза зноў трапіць у рукі палякаў. У сувязі з гэтым у дэкламацыях аўтар заклікае цара быць абаронцам беларускіх земляў. Тэма Радзімы і ў гэтых творах з’яўляецца цэнтральнай, толькі раскрыта яна інакш. Калі ў папярэдніх творах Полацкага гучаў бадзёры, узнёслы тон, то ў гэтых дэкламацыях яскрава адчуваецца трывога аўтара, яго неспакой за будучае радзімы. Прычым цар усхваляецца за якасці, супрацьлеглыя тым, якія паэт бачыў у яго ў 1656 годзе. Калі раней Полацкі апяваў ваенныя паходы цара, то тут ён сцвярджае, што “земль му пространства не треба”.
Некаторыя з гэтых дэкламацый напісаны вельмі своеасаблівымі вершамі. Напрыклад, адной з асаблівасцей дэкламацыі “Диалог краткий” з’яўляецца тое, што ,акрамя рыфмоўкі апошніх складоў, у ёй ёсць унутраная складовая рыфма. Верш мае тры цэзуры, якія разбіваюць радок на чатыры часткі. Трэцяя і чацвёртая часткі радкоў у вершы рыфмуюцца паміж сабою, а ў некаторых выпадках рыфмуецца таксама першая частка з другой:
Р цы щастя, кому служиш, кто ест сей Алексей,
Чыя кров, сын Михайлов, государев, царев,
Кто саном, царь розаном, коли дуж храбры муж
Буди же царь на премнога кропок лета света.
Твор з’яўляецца прыкладам вершаў “рэха”, дзе спачатку задаецца пытанне, а потым ідзе адказ – “рэха”.
Значная колькасць дэкламацый Полацкага прысвечана евангельскім сюжэтам, пэўным рэлігійным святам або падзеям царкоўнага жыцця таго часу. Найбольш значным творам з гэтай групы з’яўляецца дэкламацыя 1659 года, напісаная з выпадку вяртання іконы Багародзіцы ў Полацк. “Храни град Полоцк со всеми гражданы” – заклікае паэт Багародзіцу. Гэты верш па сваёй ідэйнай накіраванасці цесна прымыкае да лепшых дэкламацый Полацкага, ён прасякнуты клопатамі паэта за лёс радзімы і тэматычна пераклікаецца са “Стихами краесогласными” і “Метрами”. Астатнія дэкламацыі Полацкага ранняга перыяду звязаныя з іменем Хрыста.
Тэматычна вылучаецца ў беларускі перыяд пастараль “Беседы пастуховы”. Гэта твор пра жыццё пастухоў, напісаны ў форме дыялога. “Беседы”, як і дэкламацыі, простыя па сваёй кампазіцыі, але выкананне іх патрабавала больш сцэнічнага майстэрства. У прыватнасці, адзін з выканаўцаў, паводле зместу, павінен мець выгляд пажылога чалавека, другі – маладога і г.д. Акрамя таго, патрабавалася, каб абодва выканаўцы выступалі ў адпаведным адзенні.
С.Полацкі пры напісанні “Бесед пастуховых” ішоў за польскімі ўзорамі, дзе жанр пастаралі быў вельмі распаўсюджаным.
Мова пастаралі стараславянская. Праўда, час ад часу ў ёй сустракаюцца беларускія словы і формы амаль увесь тэкст твора напісан правільным сапфічным вершам. Зыходзячы з гэтых моўных асаблівасцей, трэба думаць, што “Беседы пастуховы” з’явіліся дзесьці ў пачатку 1660-х гадоў:
Братие, и мы тоже пастушкове,
Якоже и вы и все простачкове,
Неучени же буквам, ни выдворных
Слов красововных,
Но яко чин наш есть,сице приидохом
И с миром к нему во вертеп виидохом
Поклонившееся в простоте, что знахом,
… Не имехом же ни даров богатых,
Кроме овчаток, ниже одежд златых.
Не в чин бо и есть пастухам богаты
Одежды златы…
Пры напісанні дэкламацый паэт разлічваў на рэальныя магчымасці іх выканання. Яны складаюцца з асобных маналогаў, пралог і эпілог амаль усюды адсутнічаюць. Усе дэкламацыі, за выключэннем першых “Метраў”, у беларускі перыяд напісаны строгім сілабічным вершам: адхіленняў ад правіл сілабізму вельмі мала. Адны 11-складовыя з цэзурай пасля пятага складу, другія 13-складовыя з цэзурай пасля сёмага складу. Некаторыя рознаскладовыя ўрыўкі напісаны сапфічным вершам. Сустракаюцца прыклады 10 і 12-складовых.
Панегірычная паэзія С.Полацкага вырасла на ўзорах беларускай, украінскай і польскай паэзіі, з якой яна ўвабрала ўсё ў сябе лепшае. Але паэт на гэтым не спыніўся, а значна пайшоў далей. У яго дэкламацыях больш багатая строфіка, разнастайныя мастацкія сродкі. Дэкламацыі Полацкага вызначаюцца спецыфічнымі асаблівасцямі рытму. Усхваляванне той або іншай асобы ці нават прадмета патрабавала узвышанага стылю. Вельмі пашыраны ў дэкламацыях звароткі. Гэта і зразумела, бо творы пісаліся для ўсхвалявання пэўных “высокіх” асоб:
Радуйтеся, граждане, сынове востока…
Живи, белороссийская оздобо Сиону…
Витай, Алексею,славный над небами…
У залежнасці ад зместу дэкламацый паэт змяняе іх стыль. Дэкламацыі, прысвечаныя рэальным асобам, напісаны ва ўзвышана-рытарычным тоне. Лексіка іх эмацыянальна-экспрэсіўная.
Дэкламацыі займаюць адно з цэнтральных месцаў у творчасці С.Полацкага. адны з іх (царкоўнага цыкла) былі больш далёкія ад жыцця, другія з’яўляліся водгукам на грамадскія падзеі свайго часу.
2.3. Новыя ідэйна-тэматычныя падыходы да адлюстравання рэчаіснасці і паглыбленне праблематыкі ў маскоўскі перыяд
Храналогія ўсёй паэтычнай дзейнасці Сімяона Полацкага падзяляецца на два перыяды – беларускі і маскоўскі, якія паміж сабой вельмі адрозніваюцца ў стылістычным і жанрава-тэматычным плане. Калі ж творы беларускага перыяда маюць яркую градацыю ў часе, да і ў самой моўнай аснове, то творы маскоўскага перыяда не маюць паміж сабой яўных адрозненняў, бо гэта залежыла ад яго царскіх заступнікаў. С.Полацкі адказаўся ад драматычнай паэзіі, ад розных паэтычных форм і звярнуў увагу больш на філасофска-багаслоўскую тэматыку.
Але скрадываецца пытанне: калі ж адбыўся пераезд у Маскву, калі пачаўся маскоўскі перыяд?
Некаторыя аўтары (у прыватнасці У.Арлоў, К.Тарасаў называюць летам 1664 года). Але думаецца, правільней сказаць, што ў другой палове 1663 года. І тут сама прыслухацца да думкі Л.Пушкарова, аўтара кнігі пра Полацкага з серыі “Жыццё выдатных людзей” (1972): “пераезд яго варта аднесці да другой паловы 1663 года: Сімяон згадваецца як перакладчык Пасісія Лігарыда пры яго спрэчках з патрыярхам Ніканам ужо ў ліпені 1663 года. Гэты ж год пацвярджае і сам Полацкі ў прадмове да “Вертаграда шматкаляровага”, напісанага ў 1676 годзе: ён гаворыць, што на дзень канчыны Аляксея Міхайлавіча пражыў у Маскве 13 гадоў”.
Сімяон апошні раз глянуў з прыдарожнага пагорка на Полацк:
Что я стяжу в дому? Что изучуся?
Лучше в странствии умом обогачуся.
У Маскву ехаў не адзін, а з маці і пляменнікам. Як прызнаваўся: “Оставил я отечество, родных, удалился, вашей царской милости волею вручился”.
Менавіта ў Маскве Сімяон стаў Полацкім.
Пасялілі паэта ў Заіконаспасаўскім манастыры. Царом быў сустрэты належным чынам. Неаднаразовыя вітанні зрабілі сваю справу. Адразу атрымаў адказнае даручэнне: стварыць спецыяльную лацінскую школу для царскіх людзей з Прыказа таемных спраў. Яна стала адной з тых грэка-лацінскіх устаноў, што з цягам часу прывялі да ўтварэння Славяна-грэка-лацінскай акадэміі. Спачатку Сімяон быў адзіным настаўнікам, ды і вучняў было толькі чатыры: дарослыя людзі, пад’ячыя Прыказа. Асабліва прыязныя адносіны былі з Сільвестрам Мядзведзевым, які стаў любімым вучням і на ўсё жыццё захаваў прыязнасць да свайго настаўніка, удзячнасць яму.
Сімяон ахвотна карыстаўся запрашэннем з’яўляцца ў царскі палац з любога ўрачыстага выпадку. Стаў вядомым Полацкі і як выхавацель царскіх дзяцей. Калі нарадзіўся царэвіч Сімяон, паэт паднёс успешнаму бацьку свайго цёзкі нешта небачанае дагэтуль ні царом, ні прыдворнымі: віншаванні мелі форму крыжа, васьміканцовае зоркі, ромба, сэрца. Менавіта Сімяон быў у расійскай паэзіі пачынальнікам эксперыментаў з фігурнымі вершамі. Значную цікавасць уяўляюць сабой контурныя вершы С.Полацкага. так, контурны верш у выглядзе зоркі уваходзіў у кампазіцыю “Благоприветствования”, які адрасаваўся Аляксею Міхайлавічу. Гэты верш (зборнік “Рыфмалагіён”) уяўляе сабой васьміканечную зорку, кожны з канцоў-промняў якой змяшчае абавязковае барочнае двухрадкоўе:
С ветлая звезда иногда явися,
Спаситель егда мирови родися.
Ипостась слова от Отца рожденна
Изволением во плоть обл и ченна .
Мудрый вол о ви и цари познаша
Моща в ней божию и последоваша
Персидских от стран Христа обретоша
Ему с поклоном дары принесоша.
У Маскве плённа развівалася літаратурная творчасць С.Полацкага, яна адлюстроўвала найбольш перадавыя ідэі таго часу. Іменна тут ім былі напісаны яго асноўныя сачыненні: філасофскія і багаслоўскія трактаты, пропаведзі, гутаркі, настаўленні, драмы, камедыі, а таксама мноства вершаў, з якіх потым ён склаў два манументальныя зборнікі – “Вертаград мнагацветны” і “Рыфмалагіён” па 1300 старонак кожны. Гэта былі першыя паэтычныя зборнікі ў Расіі.
Прычым, да пераезду ў Маскву С.Полацкі пісаў свае творы на роднай беларускай мове, а ў сталіцы перайшоў на рускую і авалодаў ёю дасканала, пра што сам пісаў у прадмове да “Рыфмалагіёну”:
Писах в начале по языку тому,
Иже свойственный бы моему дому.
Таже увидев многу пользу быти ,
Словенскому ся чисту учити.
Так як С.Полацкі быў духоўным настаўнікам сына Аляксея Міхайлавіча Фёдара, то і вырашыў адкрыць друкарню. І першай кнігай, якая выйшла, быў “Букварь языка словенского”.
Вельмі шмат пісаў твораў з філасофскім разважаннем. І менавіта яго зборнік “Вертоград многоцветный” – гэта музей “рарытэтаў і кур’ёзаў”. Сапраўды, у зборніку разам з філасофскімі вершамі-разважаннямі, вершамі-апісаннямі маюцца і такія анекдоты, як “кодэксы прыстойнасці” пэўных сацыяльных груп, сярод якіх можна адзначыць у першую чаргу “Монах”, “Купечество”, “Дева”, “Вино”, “Воздержание” і інш. Уключаючы ў зборнік і зарыфмаваныя легенды і паданні “Казнь за сожжение нищих”, “Разбойник” і іншыя, дзе аўтар ваказвае свае маральна-этычныя, філасофскія, эстэтычныя погляды. Прыкладам апошніх можа паслужыць верш “Икона Богородицы”, які з’яўляецца, па сутнасці, адной са шматлікіх аповесцей-легенд аб цудадзейных абразах.
Вершаскладанне было галоўным захапленнем Сімяона. Ён пакінуў вялізную спадчыну – пяцьдзесят тысяч радкоў, пісаў ва ўсіх жанрах і дасягнуў вытанчанасці формы. Першым у Расіі Полацкі ператварыў паэзію з рамяства ў мастацтва. Большасць вершаў Сімяона пабудавана па адной схеме: вобраз і яго мастацкі эквівалент маральнага зместу:
Колесо скрипяще путнику стужает,
Человек же ропотный – богу досождает.
Паэтычныя асацыяцыі Сімяона часта вельмі нечаканыя. Якая быццам бы сувязь можа ўзнікнуць паміж авечкай і вячэрняй малітвай, аднак:
Овца бо егда придет время спати;
Нрав на колени имать приподати
Овчествуй каждо, прежде приклонися
На колени ты, сердцем сокрушися.
Аб высокім прафесіяналізме паэзіі Полацкага сведчаць ягоныя вершы з рыфмаванымі паўрадкоўямі:
Не люби цела и будет цела
Душа, конечно, поживёт вечно.
Три жизни, хлебе, со Христом в небе…
Ці яшчэ больш рыфмаваныя па форме радкі:
Есть прелесть в свете, як в полном цвете, ту ты остави.
Возлюбленные, душе грешная, от зноб воспряни.
Приходит время, а грехов бремя тя угнетает,
демон же смелый на тебе в стрелы яд свой впущает.
Мог Полацкі бліснуць і вершам у два слупкі, якія чытаюцца і паасобку і разам:
Бог сый в небе Боже благий
Радость в тебе Свете драгий
Да дарует Да храните
Честь и славу Марфу здраву
Мужу праву За тваю славу
Да готуем Юже зримее
За то, яко Тя, любяшу
Всем благ всяко И служашу
Бываеши Сердцем правым
Бедным милость Умом десным
Скорбным радость Словом честным…
Ёсць у Полацкага паэтычныя творы, якія злучаюць радкі на трох мовах – славянскай, польскай, лацінскай. Любіў ён і ўжывальныя яшчэ ў антычнай паэзіі фігурныя вершы – у выглядзе зоркі, ромба, сэрца і г.д. пры выпадку ўмеў пагуляць значэннямі слова:
В мире не мирном мир ным бывает,
Егда царь мира врат побеждает.
Галоўны зборнік паэзіі Полацкага “вертаград шматкаляровы” выказаў усе дыдактычныя імкненні паэта, які лічыў свае вершы дапаможнікам для выпраўлення нораваў: “Обрящет зде благородный и богатый врачевства недугом своим; гордости – смирение; Обрящет гневливец – крапость и прощение удобное; ленивец – бодрость; глупец – мудрость … ненавистник – любовь … безумник – воздержание”. Ёсць там і творы сатырычнага зместу, з якіх найбольшую цікавасць мае верш-аблічэнне “Манах”:
Но увы безчиния! Благ чин погубися,
Иночество в безчинство в многих преложися.
Множицаю есть зрети стожам лежащих,..
Изблевавших питие и на свет не зрящих…
Мнози от вина бун сквернословят зено,
Лают, клявещут, срамят и честные смело…
Ни жених инный тако себе украшает,
Яко инок несмысяный, – за что погибает [7, 190].
Размясціўшы вершы ў алфавітным парадку, Сімяон стварыў своеасаблівую энцыклапедыю, дзе перапляталіся царкоўныя легенды, анекдоты, звесткі з гісторыі, геаграфіі, погляды на ідэальнага манаха, на абавязкі начальніка, выкрыванне распусты і чараўніцтва і асабліва зайздроснікаў і паклёпнікаў.
Былі ў С.Полацкага і барочныя казанні. Для барочнай паэзіі характэрны асветніцкія тэндэнцыі. Менавіта ў творах Сімяона, якія складаюць яго зборнік “вертаград мнагацветны”, гэтыя тэндэнцыі знайшлі найбольш яркае адлюстраванне. Зборнік змяшчае 1246 вершаў і часта параўноўваецца з энцыклапедычным даведнікам. Зборнік падзелены на тэматычныя рубрыкі, размешчаныя ў алфавітным парадку, пад кожнай рубрыкай аб’яднаны цыкл вершаў. Тэмы яго вершаў разнастайня – ад самых агульных, тыпу: праца, закон, мараль, годнасць, слава, любоў, смерць, да канкрэтных, накшталт апісання звяроў, птушак, рыб, дрэў, кветак, мінералаў. Трактуюцца ў вершах Полацкага і гістарычныя падзеі, гістарычныя асобы, апісваюцца палацы, цэрквы. Сімяон імкнуўся раскрыць алегарычны сэнс рэчаў, перакладваў іх з мовы канкрэтных вобразаў на мову паняццяў і лагічных абстракцый, разбураў створаны ім рэчавы свет. Вершы Полацкага адначасова адукоўваюць, павышаюць і вучаць маралі, настаўляюць у дабрачыннасці. Гэта была ў першую чаргу паэзія дыдактычная, паэзія асветніцкая.
На свае паэтычныя творы С.Полацкі глядзеў не як на гульню ці забаву – прызванні паэта і настаўніка былі для яго непарушна звязаны. Ён востра адчуваў адказнасць паэта, здольнага захапіць “думкі і сэрцы”, за ўзровень культуры і маралі сваіх сучаснікаў. Вершы Полацкага расказвалі чытачам пра падзеі старажытнай гісторыі і дасягненні навукі 16 – 17 ст., пра родныя беларускія землі, асабліва Полацк і Віцебск [9, 75].
Іераманах Сімяон Полацкі, здавалася б, павінен быў прапаведаваць у сваіх вершах суровы аскетызм, доўгія пасты, устрыманне. Але ён сцвярджае зусім іншае: бязмернае ўстрыманне прыносіць вялікую шкоду:
Воздержания аще безмерно хранитие,
Множицою души ти вред вашей творити:
Плоти бо изнемогшей ум не добр бывает, -
Рожсуждение в меру вся да устроят [7, 78].
На думку Сімяона, безмерны пост падточвае сілы чалавека, параджае “дух маркоты і журбы”. Заглушаючы галасы рэлігійных фанатыкаў і аскетаў, поўны веры ў людзей, гучыць голас паэта: Я чалавек і нішто чалавечае мне не чужое. Гэтаксама як і ежу, паэт не спяшаецца забараніць нават віно, якое прыносіць людзям і шкоду і карысць:
Вино хвалити или хулити – не знаю,
Яко в оном и пользу и вред созерцаю.
Полезно силам плоти, но вредные страсти
Возбуждает силою свойственные сласти.
Обаче дам суд ищев: дабро мало пити,
Тако бо здраво творит, а не вить вредити,
Сей Павел Тимофею здравит совет даше,
Той же совет да хранит достоинство ваше [7, 80].
Героі вершаў Полацкага пераважна не бог, багародзіца і святыя апосталы, а жывыя, часта грэшныя людзі, якія заўсёды актыўна дзейнічаюць, хвалююцца і пакутуюць. Ён праслаўляе добрага і разумнага чалавека – ці гэта пакрыўджаны невукамі, філосаф (верш “Роза”):
Философ в худых ризах обычно хождении,
Ему же во двор царский нужда нека бяше.
Прииде убо к вратом, стражи и атчиаху,
Дважды, трижды и паче то ему деяху…
Пришед же к царю, поча ризу целовати
И елико можаше честь ей воздавати… [7, 21].
Ці гэта знаходлівы разбойнік (верш “Разбойнік”):
Морский разбойник, Дионид реченный,
От Александра царя вои хищенный,
Егда от царя вопрошаем бяше,
Всякую на мори разбои творяше…
Обличение окаму простил есть,
Близ правды бытии слово разсудил есть…
Увеща такмо разбая престати,
Паче же читко с враги воевати [7, 17].
Гераіня верша “П’янства” – жонка чалавека, які, не ведаючы “меры в питии”, прыйшоў дадому і ўбачыў замест двух сваіх сыноў – чатырох. І ён вырашае праверыць сваю жонку распаўсюджаным сродкам, які лічыўся ў 17 стагоддзі самым верным, - распаленым жалезам. Адважная гераіня паэта не хоча спадзявацца на літасць божаю і прапануе мужу падаць ёй распаленае жалеза сваёй рукою:
Человек некий винопойца бяше,
Меры в питии хранити не знаше,
Тем же многажды повгнезда упися,
В очию его всяка вещь двоише…
…Имя два сына, иже предстаста
Ему четыре во очию стаста.
Он нача жену абие мучити
Да бы ей правду хотела явити…
…Взял есть железо, огнём распаление,
Ко жене бедней жестоко вещание…
…Аще же с инем блуд сич творила,
Имать ожещи тя огненна сила.
Бедная жена в моте беде бяше,
Обаче умно к нему глагодаше…
…Такмо потишися своею рукою
Подати оно ты на руку мою.
А все железо распалено бяше,
Чего пияный во ум не прияти.
Ятае железо, люта опалил,
Болезни ради в мале отрезвил.
И се два сына точно видели
Невинность жены, свою вину знаше…[7, 55].
Галоўнай думкай гэтай, на першы погляд, прымітыўнай павучальнай прытчы з’яўляецца глыбокая вера ў магчымасці чалавека, што не губляецца ні ў якіх абставінах. “На бога спадзявайся, ды сам не губляйся,” – як бы гаворыць нам гераіня Полацкага, а разам з ёй і аўтар [5, 164-165].
Глыбокае асвятленне ў творах С.Полацкага знайшлі этычныя праблемы. Паэт страсна прапагандаваў патрыятызм, праслаўляў любоў да працы, дружбу паміж народамі, асуджаў невуцтва і дэспатызм, пісаў аб грамадзянскім абавязку і справядлівасці, сумленнасці і мужнасці, пастаянна вучыў дабрачыннасці. Так, у вершы “Чэсць” ён пісаў:
Родителей на сына честь не прихождает,
Аще добродетелей их не порождает.
Лучше честь собой комуждо стяжати,
Нежели предков си честию сияти …
Філосаф заклікаў выхоўваць высокую мараль асабістым прыкладам, высакароднымі, дастойнымі чалавека ўчынкамі:
Мнози к добротам инех увещают,
Сами же оных ни мало творяют.
Сии подобны суть звоном звонящим
В церковь зовущим, самим не входящим.
За шаснаццаць гадоў жыцця ў Маскве (1664-1680) паэт напісаў вялікую колькасць вершаў, дзве п’есы, некалькі твораў царкоўна-рэлігійнага характару, пераклаў на вершы і ў 1680 годзе выдаў “Псалтирь рифмотворную”, якая з’яўляецца першым друкаваным зборнікам у Маскоўскай Русі. Свае вершы маскоўскага перыяду Полацкі аб’яднаў у два зборнікі “Вертоград многоцветный” і “Рифмологион”.
У зборніку “Рифмологион” сабраны творы панегірычнага характару. Значную з’яву складаюць п’есы Полацкага, асабліва “Комедия притчи о блудном сыне”. Паклаўшы ў аснову твора евангельскую прытчу пра блуднага сына, Полацкі ўзняў у ім надзённыя пытанні, што хвалявалі сучаснікаў. Паэт паказвае прымірэнне бацькі з сынам, гэта значыць імкнецца згладзіць тыя супярэчнасці “бацькоў” і “дзяцей”, людзей двух пакаленняў, якія ў яго часы насілі ў Рускай дзяржаве абвостраны характар.
2.4. Паэтычнае майстэрства віршаў Сімяона Полацкага
Творчасць Сімяона Полацкага цесна звязана з традыцыямі беларускай сілабікі. Па жанрава-тэматычнай разнастайнасці лічыцца найбольш значным прадстаўніком “высокага барока”. Бо паэзія С.Полацкага найбольш містычная, песімістычная і трагічная. Паэзія яго найбольш згушчаных, змрочных фарбаў, шчодра аздобленых мастацкімі каштоўнасцямі. Паэту быў уласцівы аб’ектыўна-ідэалістычны светапогляд, эстэтычнае ўспрыманне свету. Паэзія Сімяона поўная супярэчнасцей. Творчасць яго абапіралася “на сугуба акрэсленую сістэму паэтычнага стылю” [12, 35].
Адной з галоўных асаблівасцей барока ў літаратуры была гіпербалізацыя, гіпертрафіраваная эмацыянальнасць пачуццяў, тое ўздзеянне на псіхіку чалавека, якое выклікала ў чытача пэўны эфект, пэнае душэўнае перажыванне. Гэта прасочваецца выразна ў вершы “Слова, яже Христос, распятый на кресте молвил до бога отца”. Метафары, знойдзеныя аўтарам, эмацыянальнасць паэтычнай мовы, у еднасці са знаёмым і хвалюючым сюжэтам – рабіла незабыўнае і моцнае ўражанне на чытача:
Иж тебе болезнь всяко обыймает,
Заледво душа во плоти застает.
Вся члонки на крест срокго растягнены,
Яко на гуслях струны натягнены.
Глава зранена, плоть страшно шарпана,
Руки и ноги гвоздами поколано.
Очи и уста заплынули, лице зчернело.
Згола всее страсти на тя ся спихнули.
Полацкі свядома парушае кампазіцыйную гармонію верша і некалькі разоў – у розных ракурсах – апісвае пакуты Хрыста і робіць гэта паэтычна віртуозна. Эфект незвычайных пакут Хрыста дасягаецца ў творы дакладным, натуралістычна падрабязным гіпербалізаваным параўнаннем (Хрыстос параўноўваецца з нацягнутай струной, са снапком “солнци, егуа бывает сушенный”). Пабудаваны цалкам на градацыі урывак-апісанне выгляду распятага Хрыста: аўтар нагнятае трагізм, даводзячы яго да празмернасці (члонки на крест срокго растягнены, глава зранена, плоть страшно шарпана, очи и уста заплынули, лице зчернело).
Яшчэ адна асаблівасць паэтыкі: у “Словах…” вельмі часта ўжываюцца выклічнікі, якія узмацняюць трагізм.
Любімы прыём С.Полацкага – супастаўленне супрацьлеглых паняццяў (зямнога і вечнага, прыгожага і агіднага, высокага і нізкага). Прычым, пастаяннае нагрувашчванне кантрастаў пераходзіць у яго амаль у “любаванне” імі, робіцца самамэтай, нейкім “пляценнем” тропаў. Вось як, напрыклад, служыць прадмова да “Вертограда многоцветного”: “Обрядет зуе благородный и богатый врачеества недугом своим: гордости смирение, сребролюбие благорасточение, скупости подаяние, всехвальству смиренномудрие обрящет худородный и нищий своим недугом целебная: роптанию терпение, татбе трудолюбие, зависти тленных презрение…”
Пашыранымі з’яўляюцца ў Полацкага алегарычныя супастаўленні. Такія антытэзы ў тэксце ўжываюцца побач: “счарнеласць лица” – “светлость ока”; Хрыстос “жаждуею зморенны” – Хрыстос “без дна вод живых”; “Тма имглиста” – “солнечное променье”, падобная кантраснасць назіраецца не толькі ў духоўных, але і ў свецкіх вершах Сімяона. Напрыклад, у прывітальным вершы рускаму цару Аляксею Міхайлавічу:
Не всегда на воздус е бывает тма имглистая,
Аки вставичие трвает ноч чорно облачистая.
Але и солнечное променьми коло блестает.
Затым и самого сияющага светлость бывает.
Полацкі любіць часта і ўмела выкарыстоўваць «касмічную» і астралагічную сімволіку. Любімыя вобразы – Сонца (яно выступае ў вершах і ў прамым сэнсе – нябеснае свяціла, так і ў пераносным – сімвал дабрачыннасці, “истинной веры”), месяц, зоры, планеты, дзень і ноч. Таму ў вершы надзвычай тыповым у гэтым сэнсе “Стихи краесогласные…”:
Солнце на землю не само действует,
Но и луна с ним много изводствует.
Ты, царю , солнце, а луна Мария царица…
Калі ж Сімяон выкарыстоўвае вобраз планет, стыхій і іншых касмічных з’яў нават у іх прамым сэнсе, то і тады яны набываюць алегарычнае адценне:
О яко ж стражуеш, кто ж может сказати?
Вспомнявиш, мусит, сердце ся подати.
Немо створене и то тя рыдает.
Луна и солнце в кровь ся премьнает.
Вси елемента в жалость ся прибрали,
Рвутся от жалю и твердые скалы…
Адухаўленне нежывой прыроды на той момант у С.Полацкага было даволі смелым наватарствам.
Стылю барока адпавядала і паэтычная мова С.Полацкага. У яго шмат эпітэтаў, метафар, параўнанняў. Напрыклад: “оплаканный мир”, “тьма неверия”, “ров отчаяния”, “сынове тма”, “меч еретика”. Характэрнай для яго стылю з’яўляецца і насычанасць, калі і не сказаць больш – перанасычанасць біблейскімі цытатамі і антычнымі рэміністэнцыямі (гэта асабліва ў пастаральных вершах).
Каб выклікаць стрэс у чытача, Полацкі выбірае найбольш моцныя паэтычныя сродкі. Вершы паэта перанасычаны алегорыямі, параўнаннямі, гіпербаламі, метафарамі. Многія яго метафары часцей за ўсё складаюцца з двух назоўнікаў тыпу “расширител веры”, “тма неверия”, “свет веры”, “воды потоп”.
У энцыклапедыях Полацкага наглядаецца і ўжыванне эпітэтаў, якія складаюцца з назоўніка і прыметніка: “воду грехову”, “корабль церковный”, “мрак во греховный”, “раем словесным”, “стран персидских”. Таксама сустракаюцца ў дэкламацыях Полацкага метафары дзеяслоўнага паходжання ў спалучэнні з эпітэтамі, дзе адно слова яшчэ больш узмацняецца значэннем другога: “ясно освещает”, “над камень твердии скалы”, “ревля не рыдати”, “земля стогнет”, “снежная хмура”.
С.Полацкі дбае пра форму сваіх вершаў, выкарыстоўвае гульню слоў, жангліруе тропамі: для яго творчасці характэрны так званыя “барочныя фугі” – разгорнутыя перыяды. У гэтым сэнсе звяртаецца ўвага на вершы-малюнкі Полацкага, так называемыя “контурныя вершы”. Так, контурны верш у выглядзе зоркі уваходзіў у кампазіцыю “Благоприветствования”, які адрасаваўся цару Аляксею Міхайлавічу. Верш уяўляе сабой васьміканечную зорку, кожны з канцоў-праменняў якой змяшчае ў сабе двухрадкоўе:
С ветлая звезда иногда явися,
Спаситель егда мирови родися.
Ипостась слова от Отца рожденна
Изволением во плотьобличенна.
Мудрый вол о ви и цари познаша
Моща в ней божию и последоваша
Персидских от стран Христа обретоша
Ему с поклоном дары принесоша.
Паэту цяжка быць арыгінальным, калі ён вымушаны будаваць тропы па ўжо прынятым узорам-матрыцам (узмацняльныя метафары з назоўніка ў назоўным склоне і назоўніка ў родным склоне: “тма неверия”), калі ён мае права мяняць вершаваныя формы, звязаныя стылёвымі ланцугамі правіл: абавязковым парадкам слоў з аднолькавымі канчаткамі, гэта значыць не можа карыстацца унутранай рыфмай. Верш “Лямант на смерць Леонтия Карповича”:
Доступил ли утехи, то подставит мехи
Под зреницы крвавыи, немаш нам утехи.
Як гаварылася вышэй, паэт шырока выкарстоўвае барочныя прыёмы пісьма: уводзіцьантычныя ўстаўкі і дэкарацыі, звяртаецца да зрокава-графічных эфектаў, ускладненых метафар, алегорый, гіпербал. Значны ўплыў на барочную стылістыку Полацкага аказвала руская архітэктура і жывапіс. На заключным жа этапе ўсё большае ўздзеянне на паэтыку Полацкага аказвала фальклорная стыхія, бытавыя сферы народнага жыцця. Гэтае перапляценне разнастайных творчых уплываў і арыентацый своеасабліва адбілася на метрычнай структуры сілабічнага верша С.Полацкага.
На папярэднім этапе ў метрычнай структуры беларускага сілабічнага верша (Ф.Скарына, А.Рымша) вялікае значэнне меў дасілабічны інтанацыйна-сказавы верш, звязаны з уплывам народнага верша. У выніку сілабічныя памеры нярэдка “размываліся”, гублялася іх інтанацыйная выразнасць. Распрацоўка новых літаратурных жанраў (дэкламацыі, віншаванні, элегіі) патрабавала адпаведнай стабілізацыі кананічных форм сілабічнага верша. Вось чаму намаганні паэта скіраваны на гэтым этапе на максімальнае ачышчэнне паэтычнай мовы ад уплыву гутарковай стыхіі і набліжэння яе да рытарычна-дэкламацыйных вымог старажытнага віційства.
З усталяваннем кананічных форм сілабікі звязана такая істотная асаблівасць метрыкі Полацкага, як міжрадковыя пераносы. Як вядома, ужыванне пераносаў у дасілабічных формах недапушчальна – так, інтанацыйна-сказавы член павінен абавязкова супадаць з вершаваным радком, і перанос парушыў бы гэтую абавязковую суадпаведнасць.
Стабілізацыя сілабічных структур у паэзіі Полацкага яскрава выявілася і ў паглыбленні метрычнай функцыі рыфмы. Менавіта ён упершыню ўводзіць у літаратурны ўжытак паняцце “Стихов краесогласных” (1659) як адзнакі метрычнай завершанасці вершаванай мовы ў адрозненні ад неразмежаванай празаічнай стыхіі. Узмацненне метрычнай стабільнасці вершаванага радка ў сілабічным вершы, паяўленне разнастайных пераносаў, страфічных форм непазбежна паглыбляла выяўленча-эўфанічную ролю рыфмоўкі. У адпаведнасці з прасадычнымі асаблівасцямі старабеларускай мовы асноўным відам гукавой сувязі сумежных радкоў у сілабіках Полацкага становіцца мужчынская дакладная рыфма.
Даволі пашыранай формай у ранніх вершах С.Полацкага з’яўляецца і жаночая рыфмоўка (посадися – учися, положися – грешися). Аднак ужо на раннім этапе ў многіх вершах Полацкага сустракаюцца формы рыфмоўкі больш арыгінальныя і перспектыўныя. Напрыклад, няпоўная рыфма (правый – славы), асанансная (человека – владыка), складаная (от бога – премнога) [2, 254].
Разнастайнасць метрычных форм, прынцыпы рыфмоўкі, ужыванне міжрадковых пераносаў сведчылі аб структурнай завершанасці сілабічнай сістэмы Полацкага, які ў сваіх пошуках не механічна пераносіў гатовыя ўзоры ці традыцыі суседніх літаратур, а імкнуўся да творчай самастойнасці і арыгінальнасці.
З метрычнымі асаблівасцямі вершаў Полацкага звязана і яго строфіка. У адрозненне ад дасілабічных форм суцэльнага верша, які грунтаваўся на адзінстве паэтычнай фразы і быў поўнасцю залежным ад сэнсава-сінтаксічнай завершанасці. Сілабічная сістэма вершаскладання ў вершах на польскай мове, змяняецца на сілаба-танічную. У творчасці С.Полацкага назіраецца агульнабарочная тэндэнцыя да ўскладненай формы верша. У яго літаратурнай спадчыне мы можам сустрэцца з вершамі, напісанымі сапфічнай страфой, і з вершамі даволі цікавай для таго часу, незвычайнай рыфмоўкай і незвычайным рытмам ААБВВБ, двухстопны харэй. Прыкладам першых твораў з’яўляецца верш “Песенка аб смерці”, адна з частак “Орла Российского”:
Господствует сие гадательствовати,
Что Орёл в солнце хощет знаменати
Да провещают своими именами
Твоя камены,
Я же, пиющи от дивныя воды,
Стихотворными бывают с природы.
Вели начинати стиховещати…
А вось цікавы прыклад другога:
Хотят дело
Си весело
Совершити,
Должен быти
Креста чтитель
И любитель.
2.5. Антычныя матывы ў віршах Сімяона Полацкага
Сімяон Полацкі – цудоўны знаўца антычнай гісторыі і культуры. Хаця ён не напісаў спецыяльных дакладаў, даследаванняў, але цікавасць да гісторыі ў яго на кожным кроку. Гэта можна пацвердзіць яго зваротамі да прыкладаў перш за ўсё з антычнай гісторыі ў паэтычных творах, прамовах, пропаведзях, трактатах, перакладах. Характэрна і тое, што ён вельмі мала звяртаецца да расійскай гісторыі, а матэрыялы бярэ з усеагульнай і больш за ўсё – са старажытнай гісторыі, царкоўнай і грамадзянскай.
Шэраг вершаў-гімнаў С.Полацкі прысвяціў Ісусу Хрысту, дзе выражаны боль, смутак, пакуты, але жыццё перамагае. Заступнік чалавецтва Ісус за ўчынкі людзей аддаў сваё жыццё, пайшоў на жудасныя пакуты і смерць. Уваскрэсенне Хрыста – гэта абнаўленне свету. Тут жа апеты і цудоўныя мясціны Палясціны, гарады Віфлеем, Назарэт, Іерусалім [5,120]. Такія вершаваныя творы паэта, спецыяльна прызначаныя для публічных чытанняў, называюцца дэкламацыямі.
Для дэкламацый даволі блізкія па змесце своеасаблівыя вершы-гутаркі паэта. Напрыклад, “Беседы постуские”. Паэт у форме дыялогаў старога і малога пастухоў распавядае аб нараджэнні, жыцці і дзейнасці Хрыста:
А (первый пастух)
О небеса, что долго зазорите,
Адамамаитовых врат не отварите,
Удержуете нам обещанаго
Агнца славного?
Спустите радость ненасыщенную,
Кропите свыше росу спасённую,
Оживляющу изсохшие души
В греховней сути.
В (второй пастух)
Что за глас слышу, огоноше красный,
Сишь ветка в новой благодати ясный,
Почто на небо вопль возсылати,
Агнца часенен?
Иже бо сенный зхакон прешенися,
Обетованный Мессия родися,
Его же вон ангел нам явися,
Всех устрашиша
Слава во вышних Богу вопоюще [3, 79].
Цікавыя творы С.Полацкага , у якіх распрацавана тэма антычнай міфалогіі і гісторыі. Перш за ўсё – “О четырёх временах года”, “8 чудес света”, у якіх распавядаецца аб чатырох перыядах гісторыі чалавецтва: залатым, сярэбраным, медным і жалезным. Аўтар жалезным векам называе сваю эпоху, таму што для гэтага ёсць усе падставы: войны, рэлігійная барацьба, паўстанні, прыгнячэнне народа:
Юноша веселый с голыми ногами
Прща на руке, лук на другую навесен
Вот образ весны, вовремя которой человек работящий
В винограднике трудится, корова молоко источает.
Муж обножённый с буйными колосьями.
Лето означает, во время которого пред косами
Трава стелится, а перед серпом – колосья,
Под ножницами овца шерсть теряет.
Счастливая осень имеет рог изобилия,
В её время человек радостно собирает плоды,
Вижинает вино, потей и сей,
Благодаря чему и на следующий год пользу имей.
Дряхлый старец в шубу кутается,
Руки окоченевшие у огня греет.
Также и юные при тёплом комине
Охотно садятся, пока зима не минет [3, 112].
У гісторыі Сімяон Полацкі знаходзіў наглядныя прыклады да маральных бакоў пропаведзі, а іх у яго даволі многа. Пропаведзі аб’яднаны пад назвай “Абед душэўны” (1680), “Вячэра душэўная” (1683). Тут мноства прыкладаў і спасылак на гісторыю, гісторыкаў, асобныя гістарычныя рэаліі і г.д. і ўсё ж такі для яго хрысціянскай гісторыі больш за ўсё характэрны звароты да грамадзянскай гісторыі і нават да філасофіі. Цікавыя такія звароты да рымскіх трыумфатараў Цэзара, Нерона і інш. У пропаведзі “Абедні” ён красамоўна гаворыць слухачам, што Цэзар на калясніцы на сарака сланах прадэманстраваў свой уезд у Рым, Марк Антоній – на львах, Аўрэліан – на аленях, Нерон – на тысячы калясніцах, запрэжаных срэбрападкаванымі муламі, а егіпецкага цара Сегостра везлі чатыры цары-пленнікі. “Колькі гонару і пыхі”, – усклікае С.Полацкі і завяршае прамову тым, што Ісус з Назарэта ў Віфліем ехаў на аслу.
Такое бачанне цікавых фактаў са старажытнасці ў Сімяона Полацкага тлумачыцца тым, што ён усё жыццё вёў запісную кніжку “Вертоград многоцветный”. Так і з’явілася рукапісная кніга, накшталт тлумачальнага слоўніка для цікавага чытача, у якой шмат вершаў на гістарычныя тэмы. Вершаваныя творы падраздзяляюцца на дзве групы: эпіграмы і вершы.
Вершаваныя творы – значныя па аб’ёму. Як звычайна, усе творы асветніка маюць мараль, якая заўсёды звязана са зместам. Так, у вершы “Падражанне” гаворыцца аб лісліўцах Філіпа Македонскага, тырана Дыянісія. Лісліўцы дайшлі да таго, што нават хваробы і немачы сваіх пакравіцелей пераймаюць:
Имеем же мы поистине без числа на небе тех,
Кто нам пример добрадетелей подаёт собою.
С них хорошо составлять образец набожности,
Так пчела собирает с цветов свои сладости;
Но есть целомудрих бездонный фонтан,
Море дбродетелей всяких – пречистая Дева.
В ней одной вся изображение имели
Всё подражал,богу уподоблялися [3, 197-198].
С.Полацкі ставіць задачу – паказаць ідэальнага кіраўніка дзяржавы. Для гэтага ён павінен вызначыць адносіны паміж падданымі і прыбліжанымі да кіраўніка дзяржавы, а таксама кіраўніка – да сваіх падначаленых і ўсяго насельніцтва.
Але гісторыя дае нямала прыкладаў і вобразаў дурных і жорсткіх кіраўнікоў. Дастаткова такіх прыкладаў у С.Полацкага. І тут жа паўстаюць постаці такіх разумных кіраўнікоў дзяржавы, як Філіп Македонскі, Юлій Цэзар, Аўгуст і іншых [6, 123].
Як вялікі педагог-псіхолаг, ён вызначае галоўныя рысы ідэальнага кіраўніка, сярод іх – на першым месцы пакорлівасць. Да такіх асоб аднесены Аўгуст, які любіў і ўмеў гаварыць з простым народам.
Акрамя пакорлівасці для ідэальнага кіраўніка ў С.Полацкага і другая не менш важная рыса – любоў да падданых. І тут на першым месцы прыклады старажытнай гісторыі: яўрэйскі цар Давід, Александр Македонскі, Траян. Паэт паказаў іх добрадзейныя ўчынкі да сваіх падначаленых, воінаў, простага люду.
С.Полацкі з антычнай гісторыі дае шмат прыкладаў адмоўных вобразаў імператараў і не толькі іх. Галярэю такіх партрэтаў адкрывае рымскі імператар Юліан – “Мучыцель і карфагенскі правіцель” Ганон. Апшні так любіў славу, што загадаў купіць вялікую колькасць папугаяў, навучыць іх вымаўляць “Ганон ёсць бог” і выпусціць на волю. Так і паступілі. Птушкі павінны былі разнесці славу Ганона ва ўсе канцы, але выпушчаныя на волю папугаі заспявалі натуральным голасам і забыліся пра вывучаную фразу. Так Ганон стаў пасмешышчам для людзей.
Шмат такіх цікавых прыкладаў у вучонага-асветніка, а выснова для ўсіх адна – цароў-мучыцеляў чакае заўчасная гібель.
С.Полацкі – цудоўны знаўца гісторыі Рыма. Яе ён адлюстраваў у вершах-эпіграмах, прысвечаных усім імператарам ці цэзарам, пачынаючы ад Юлія Цэзара і канчаючы Канстанцінам Вялікім.
Другая частка – гэта эпіграмы аб царах Візантыйскай эпохі. Аўтар вытрымаў храналагічны парадак, а факты для вершаў падабраў самыя разнастайныя, у большасці выпадковыя [6, 124].
2.6. Фарміраванне літаратурнага метада барока ў творчасці Сімяона Полацкага.
Літаратура, як і любы іншы від мастацтва, у сваім няспынным развіцці ніколі не ішла па роўнаму шляху без усякіх хібаў і перашкод. Наадварот, шляхі гэтыя – часам заблытаныя, поўныя супярэчнасцей, і гэта – не асаблівасць адной толькі беларускай, але і кожнай літаратуры народаў свету. Перыяды яе бурнага развіцця з іх высокамастацкімі, шматлікімі творамі чаргаваліся з перыядамі застою, упадку, калі зніжалася не толькі колькасць, але і якасць, мастацкая вартасць твораў. Прыкладам першых можа служыць эпоха Адраджэння, прыкладам другіх – барока. І хаця ў час існавання барока рэзка змяншаецца колькасць выдатных асоб і выдатных твораў, аднак без яго нам цяжка ўявіць складаны шлях развіцця беларускай літаратуры, бо барока было заканамерным яго этапам, таму што абумоўлівалася эканамічным, дзяржаўным, грамадска-палітычным, філасофскім узроўнем Рэчы Паспалітай. І менавіта гэтым тлумачыцца тое сярэдняе становішча, якое займала беларуская літаратура барока ў агульным развіцці сусветнай літаратуры.
Барока на Беларусі вырашана яшчэ недастаткова поўна, у параўнанні з эпохай Адраджэння. Бо пра сам гэт метад больш-менш сур’ёзная гаворка пайшла толькі некалькі дзесяцігоддзяў назад.
Барока ўзнікла ў другой палове 16 стагоддзя ў Іспаніі і Італіі. Гэта вызначальны стыль у еўрапейскім мастацтве канца 16 – сярэдзіны 18 стагоддзяў. Барока мае некалькі значэнняў. Калі ў перакладзе з італьянскай мовы barocco – вычварны, здзіўны, з партугальскай barroca – жымчужына дзіўнай формы, а з лацінскай baroco – мнеманічнае абазначэнне аднаго з відаў сілагізму ў схаластычнай логіцы. Барока ў 80-я гады 16 стагоддзя дасягнула межаў заходнеславянскіх краін Польшчы і Чэхіі. Але ў гэты час Польшча і Вялікае княства Літоўскае ўтварыла адзіны палітычны і культурны кангламерат – Рэч Паспалітую, а гэта значыць, што ў 80-я гады 16 стагоддзя метад барока быў вядомы не толькі ў Польшчы, але і на Беларусі. Вядучым напрамкам барока не магло стаць адразу пасля з’яўлення – для гэтага патрэбны былі дзесяцігоддзі. Але ў пачатку 17 стагоддзя барока становіцца вядучым літаратурным метадам. Метад барока не быў чужым, “экзатычным”, запазычаным з іншых літаратур, ён меў свае карані і на Беларусі.
Цяжка даць дакладнае, сціслае вызначэнне барока. Але тое, што метад гэты існаваў самастойна, а не як “прадкласіцызм” (тэрмін прапанавалі некаторыя даследчыкі) не выклікае сумненняў. Экзальтаванасць, афектацыя, фанфаранда, “дэманізм” – з пункту гледжання псіхалагічных, рухомасць, жывапіснасць, дэкаратыўнасць, феерычнасць, арнаменталізм, цяга да антытэз, вычварных параўнанняў, метафар і гіпербал з пункту гледжання стылёвых, нарэшце, тэацэнтрызм, містыцызм, песімізм, схаластыка – з пункту гледжання філасофскіх асаблівасцяў – вось галоўныя рысы, якія адрозніваюць барока не толькі як літаратурны напрамак, але і як філасофію, эстэтыку, навуку барока.
Барока мае строга акрэсленую сістму, таму што любы мастацкі твор барока – гэта строгая сістэма з вытрыманай іерархіяй узроўняў, падпарадкаваная адзінаму эстэтычнаму заданню, сістэма, дзе кожная дэталь абавязкова арыентавана на ўспрымаючага.
Узнікненне некаторых рыс усходнееўрапейскага барока на Беларусі звязана з эпохай позняга Адраджэння, з творчасцю такіх значных яе фігур, як Ян Вісліцкі, Мікола Гусоўскі, Андрэй Рымша і інш.
Алегарычнасць, варыятыўнасць, рытарычнасць і яшчэ многія барочныя рысы, узятыя асобна, ёсць і ў іншых літаратурна-мастацкіх сістэмах эпохі Адраджэння, класіцызме, рамантызме і г.д., але ў барока ніводная з іх не існуе асобна, гэта значыць, што толькі сукупнасць гэтых рыс і вызначае барока як метад.
Першыя барочныя рысы можна прасачыць ужо ў творчасці двух сучаснікаў, двух паэтаў-лаціністаў – Яна з Вісліцы і Міколы з Гусава ў іх паэмах “Пруская вайна” і “Песня пра зубра”. Для гэтых твораў характэрныя рысы барока такія як ідэалізацыя мінулага, павышаная метафарызацыя, элементы ўпэўненасці ў няўстойлівасці ўсяго зямнога. А таксама многія спецыфічныя рысы барока: багатая эмблематычнасць, ускладненая метафарычнасць, алегарычны дыдактызм, шырокае выкарыстанне параўнанняў-гіпербал, месцамі вычурнасць умоўнапаэтычнай мовы – усё гэта адлюстравана ў творчасці Андрэя Рымшы, беларуска-польскага паэта канца 16 стагоддзя.
Асноўным канонам барока адпавядае большасць твораў беларускай філасофскай лірыкі, прычым сцвярджала яна хуткаплыннасць часу, зменлівасць прыроды і чалавечай натуры , раскрывала супярэчнасці паміж дабром ізлом, смерцю іжыццём. Але не толькі на змест, , але іна форму накладала барока выразны адбітак. Вось як гаворыць пра гэта А.Мальдзіс: “Рысы барока праявіліся ў падкрэсленай павучальнасці, рытарычнасці і мудрагелістай метафарычнасці. Каб аказаць уздзеянне на чытача, паэты выкарыстоўвалі рэзкія сэнсавыя і фармальныя супастаўленні. Змяніўся стыль паэзіі. Філасофская лірыка напоўнена нечаканымі тропамі і вычварнымі фігурамі, абстрактнымі алегорыямі і сімваламі, каламбурнай ігрой слоў. Сустракаюцца пераўвасабленні міфічных і біблейскіх вобразаў”. Менавіта ўсім гэтым асаблівасцям барочнага стылю адпавядае творчасць польска-беларускага паэта 17 стагоддзя Згібнева Марштына, паэтычны цыкл якога “Сімвалы” (“Эмблемы”) заснаваны на алегарычным тлумачэнні Бібліі.
Згібнеў Марштын, сучаснік Сімяона Полацкага, быў адным з тых паэтаў, у каго працякала літаратурнае жыццё ў рэчышчы метаду барока, таму і творы яго напісаны ў гэтым літаратурным стылі. Твор “Сімвалы” заснаваны на алегарычным тлумачэнні Бібліі. Цытаты выкарыстоўваюцца аўтарам у подпісах, “дэвізах” да вершаў, набываюць новы алегарычны змест. Вершы гэтага цыкла – тая “адзіная складаная метафара”, якая ўласціва метаду барока:
Символ 27.
Возлюбленный учит ходить
Возлюбленную свою.
Начертано: Утверди шаги
Мои на путях твоих,
Да не колеблются стопы мои.
Учи хожденью Ты меня. С Тобою
Твоею я идти учусь тропою
Кровавою, где крест и поруганье
Ты вынес – мне же, слабой, в назиданье.
Стопы направо мне, утверди колена,
Дабы дорогой, что определенна
Златым повозкам, шумным вереницам
Слуг и упряжек, пышным колесницам,
В путь отправляться я не соблазнилась,
Но той стезею, кое не торилась
Ни кавалькадой пышной, ни возами,
А сьединяет землю с небесами.
Трикраты счастлив тот, кому Ты, Боже,
Пути такие указал в подножье,
Кто с этих стежек мимо не ступает
И, крепкий в вере, во предел вступает,
Где твой престол и где бессчетны рати
Тя восхваляют, Боже Благодати.
Метафорыка верша залкам зразумела. Да таго ж, тут на поўную сілу выяўляецца тая сімволіка (каханы – бог, каханая – царква), тропіка (крывавая сцежка, залатая павозка, пышная калясніца), пераўвасабленне біблейскіх вобразаў, імкненне да бога, пошукі ісціны ў “вышніх сферах” – усе гэтыя рысы характарызуюць метад барока.
Сімяон Полацкі, творчасць якога, значная і ў колькасных адносінах, і ў сваёй багатай жанрава-тэматычнай разнастайнасці, з’яўляецца найбольш значным прадстаўніком “высокага” барока на Беларусі, гэта значыць, духоўнай паэзіі, паэзіі “вертыкальнага” руху – ад зямлі да бога.
І.Яромін, які ахарактарызаваў рукапісныя зборнікі паэта (“Вертоград многоцветный” і “Рифмологион”) як своеасаблівыя “літаратурныя музеі”, поўныя рарытэтаў і кур’ёзаў. У гэтых зборніках ёсць і вершаваныя анекдоты, і аповесці аб цудах, ёсць вершы, якія можна чытаць і разглядаць, ёсць вершы, якія нельга прачытаць без спецыяльнага ключа. Полацкі не даражыў праўдападобнасцю; рэч была для яго толькі знакам, “гіерогліфікам” ісціны, і таму даследчык робіць вывад, што С.Полацкі першы па тым часе быў беларускім паэтам, “творчасць якога абапіралася на акрэсленую сістэму паэтычнага стылю”.
Адной з галоўных асаблівасцей метаду барока ў літаратуры бла гіпербалізацыя, эмацыянальнасць пачуццяў, тое ўздзеянне на псіхіку чытача з мэтай выклікаць у яго пэўны афект. Вось, напрыклад, верш “Слово, яже Христос распятый на кресте молвил до бога отца”, які рабіў незабыўнае ўражанне на чытача:
Иж тебе болезнь всяко обыймает,
Заледво душа во плоти застает.
Вся члонки на крест срокго растягнены,
Яко на гуслях струны натягнены.
Глава зранена, плоть страшно шарпана,
Руки и ноги гвоздами поколано.
Очи и уста заплынули, лице зчернело.
Згола всее страсти на тя ся спихнули…
Барочная літаратура, імкнучыся выклікаць у чытача патрэбны дыдактычны эфект, карысталася супастаўленнем супрацьлеглых паняццяў зямнога і вечнага, прыгожага і агіднага, высокага і нізкага. Такія прыёмы любіў ужываць і С.Полацкі, прычым, пастаяннае нагрувашчванне кантрастаў пераходзіць у яго амаль у “любаванне” імі, робіцца самамэтай, нейкім “пляценнем” тропаў. Вось як, напрыклад, служыць прадмова да “Вертограда многоцветного”: “Обрядет зуе благородный и богатый врачеества недугом своим: гордости смирение, сребролюбие благорасточение, скупости подаяние, всехвальству смиренномудрие обрящет худородный и нищий своим недугом целебная: роптанию терпение, татбе трудолюбие, зависти тленных презрение…” Часта выкарыстоўвае Полацкі і алегарычныя супастаўленні, запазычаныя з барочнага арсенала: “счарнеласць лица” – “светлость ока”; Хрыстос “жаждуею зморенны” – Хрыстос “без дна вод живых”; “Тма имглиста” – “солнечное променье”, такая кантраснасць назіраецца не толькі ў духоўных, але і ў свецкіх вершах Сімяона. Напрыклад, у прывітальным вершы рускаму цару Аляксею Міхайлавічу:
Не всегда на воздус е бывает тма имглистая,
Аки вставичие трвает ноч чорно облачистая.
Але и солнечное променьми коло блестает.
Затым и самого сияющага светлость бывает.
Полацкі часта і ўмела выкарыстоўвае «касмічную» і астралагічную сімволіку. Любімыя вобразы – Сонца (яно выступае ў вершах і ў прамым сэнсе – нябеснае свяціла, так і ў пераносным – сімвал дабрачыннасці, “истинной веры”), месяц, зоры, планеты, дзень і ноч і г.д.:
Солнце на землю не само действует,
Но и луна с ним много изводствует.
Ты, царю , солнце, а луна – Мария царица…
Стылю барока адпавядае і паэтычная мова С.Полацкага. Многія эпітэты, метафары, параўнанні вельмі тыповыя для эпохі Контррэфармацыі: “оплаканный мир”, “тьма неверия”, “ров отчаяния”, “сынове тма”, “меч еретика”. Для яго стылю характэрна насычанасць біблейскімі цытатамі і антычнымі рэміністэнцыямі.
С.Полацкі вельмі дбаў пра форму сваіх вершаў, выкарыстоўваў гульню слоў, жангліраваў тропамі: для яго творчасці характэрны так званыя “барочныя фугі” – разгорнутыя перыяды, часта пра змест твораў гаварыць не прыходзіцца: ён цалкам падпарадкаваны іх вонкавай форме.
Творчасці Полацкага ўласціва агульная тэндэнцыя імкнення да ідэалізму і містыкі з яе культам нябеснага, вечнага. Хуткаплыннасць часу, марнасць зямнога жыцця Полацкі пацвярджае назіраннямі і над прыродай (“Песенька аб смерці”).
Стыль Полацкага вызначаецца некаторай аднастайнасцю. Гэта нельга назваць недахопам пісьма паэта. Ад паэта барока патрабавала адно: умець вар’іраваць прапанаваную тэму. Як трапна вызначала Л.А. Сафронава, “мастацтва барока пазбаўлена выпадковасці ў самой сваёй арганізацыі”. Паэту цяжка быць арыгінальным, бо ён вымушаны будаваць тропы ўжо па прынятым узорам, калі ён не мае права мяняць вершаваныя формы, калі ён звязаны надзвычай жорсткімі канонамі: абавязковым парадкам слоў, немагчымасцю спалучаць у радку некалькі слоў з аднолькавым канчаткам, калі жанр твора павінен быць выбраным у адпаведнасці з яго тэмай, калі паэт мусіў падбіраць такія словы, гукавы склад якіх адпавядаў бы пачуццям, якія хоча выказаць аўтар. Напрыклад, калі Полацкаму трэба выказаць высакароднасць, ён падбірае словы з гукам [а]. Таму ў “Прывітальных вершах цару Аляксею Міхайлавічу” чытаем:
Не всегда на воздус е бывает тма имглистая,
А ки вставичие трвает ноч чорно облачистая.
Але паэту ўдалося пераадолець аднастайнасць і манатоннасць гучання верша, прыдаць большую дынамічнасць і лёгкасць; асабліва гэта сказалася на вершах, напісаных сапфічнай страфо. У Полацкага адчуваецца агульнабарочная тэндэнцыя да ўдакладнення формы верша. Так, у “Слове, яже Христос распятый на кресте молвил до бога отца” заўважаем, што назвы частак верша, іх “дэвізы” таксама складаюць невялікі верш:
а От че! Отпусти им, не ведят бо, что творят
………………………………………
б Днесь со мною будеши в раи
…………………………………………
а Жено! Се сын твой, се мати твоя
…………………………………………
б Боже мой, боже, во скуюм я остави!
Паэтычны стыль Сімяона Полацкага характарызуецца ўсімі асаблівасцямі, якія мае літаратурны метад барока: выкарыстанне антычнай міфалогіі, ужыванне ўзмацняльных метафар, якія складаюцца з назоўніка ў назоўным склоне і назоўніка ў родным склоне (“искоренитель ереси”, “церкви фундамент”, “розшырытел веры”), тэндэнцыя да ўдакладнення будовы твора, адцягненасць зместу, аперыраванне “касмаграфічнымі” паняццямі і суправаджэнне тэкста малюнкамі і інш. Усё гэта і дае нам падставы сцвярджаць, што Сімяон Полацкі быў буйнейшым прадстаўніком “шцілю” барока на Беларусі.
Вяршыняй барочнага метаду на Беларусі, а пасля – і ў Расіі з’явілася творчасць Сімяона Полацкага. Перавага формы над зместам у вершах, ускладненасць паэтычнай формы, імкненне ўздзейнічаць на псіхалогію чытача, алегарычныя супастаўленні, тэндэнцыя да касмічна-пантэістычнай сімволікі, гіпербалістычная кантраснасць, песімістычная ўпэўненасць у неіснаванне прыгожага на “зямным свеце”, разважанні аб хуткаплыннасці часу, тэндэнцыя да вяртання к стараславянскай мове – усе гэтыя тыпова барочныя рысы знайшлі адлюстраванне ў творах Сімяона Полацкага, уключаных у зборнік “Вертоград многоцветный” і “Рифмологион”.
РАЗДЗЕЛ ІІ
АДМЕТНАСЦІ МОВЫ: ОНІМЫ Ў МАСТАЦКІХ ТЭКСТАХ СІМЯОНА ПОЛАЦКАГА
У апошнія гады ў беларускай анамастыцы пачаў фарміравацца новы перспектыўны напрамак у вывучэнні літаратурных онімаў, асноўным аб’ектам якога з’яўляюцца асабовыя ўласныя імёны, прозвішчы, мянушкі, разнастайныя тапанімічныя назвы, ужытыя ў творах мастацкай літаратуры.
Анамастычная лексіка ў творах беларускай мастацкай літаратуры амаль не разглядалася, яна закранута, як лічыць у сваім аглядзе Г.Мезенка, фрагментарна і знайшла адлюстраванне толькі ў асобных тэзісах дакладаў і невялікіх нататках.
Між тым анамастычная лексіка (усе ўласныя імёны твора) займае асаблівае месца ў творы. Гэта выразны тэкстуальна-маркіраваны сродак, адметная асаблівасць стылю пісьменніка. Уласнае імя выступае прадстаўніком чалавека ў грамадстве, служыць сродкам індывідуалізацыі і ідэнтыфікацыі асобы. У мастацкім тэксце імёны набываюць пэўную семантыку. Пераважная большасць такіх адзнак валодае інфармацыйна-стылістычнай функцыямі. У тыповым літаратурным оніме гэтыя дзве функцыі дамінуюць, яны галоўныя.
Для мастацкага слова вельмі важна, каб уласныя імёны самі гаварылі пра іх носьбітаў. Нават звычайны онім, трапіўшы па задуме пісьменніка ў семантыка-стылістычныя, асацыятыўныя камунікатыўныя і канатацыйныя якасці і функцыі. Онімы нярэдка выкарыстоўваюцца для стварэння каларыту эпохі, рэгіёна.
Існуе вялікая колькасць разнавіднасцей літаратурных онімаў. Так, у К.Чорнага (раман “Млечны шлях”) мы сустракаем антрапонімы (Мікалай Сямяга, Гануся, Уладзімір Ярмаліцкі, чэх, фашыст і г.д.)
Любыя ўласныя імёны, якія можа мець чалавек, называюць антрапонімамі. Уласнае імя можа мець і жывёла (заонім). Назвы геаграфічных аб’ектаў (тапонімы). Аб’екты касмічнай прасторы таксама могуць мець імёны – касмонімы.
Уласныя імёны часта атрымліваюць дзелавыя аб’яднанні людзей – арганізацыі, саюзы, прадпрыемствы. Для іх абазначэння ўведзены тэрмін – эргонім. Урбонімы – назвы, якія абазначаюць гарадскія аб’екты.
Напрыклад, імя Андрэй (герой Я.Коласа з трылогіі “На ростанях”) можа мець наступныя размоўныя варыянты: Яндрэй, Андрук, Яндрэйка, Андруш; ад грэч. – “мужны, адважны”. Гэтае імя выконвае не толькі назыўную функцыю, але і экспрэсіўна-эмацыянальную – перадае адносіны пісьменніка да носьбіта імені. Якуб Колас піша пра свайго героя з вялікай любоўю (“хлопец крэпкі, моцна зросся з зямлёю і жыццём, любіў гэтае жыццё…”).
Узровень сучаснай лінгвістычнай навукі на Беларусі дазваляе выдзеліць у анамастыцы наступныя напрамкі:
1. антрапаніміку – гэта раздзел анамастыкі, у якім вывучаюцца імёны, прозвішчы, мянушкі людзей;
2. тапаніміку – навука, якая вывучае геаграфічныя аб’екты. Сярод тапанімічных назваў вылучаюць:
– айконімы – назвы населеных пунктаў: гарадоў, вёсак, пасёлкаў;
– урбонімы – назвы ўнутрыгарадскіх аб’ектаў: плошчаў, вуліц, паркаў;
– гідронімы – назвы азёр, рэчак і рачулак, крыніц, каналаў.
Літаратурныя онімы маюць два асноўныя кампаненты:
а) Намінатыўны, пры дапамозе якога ідэнтыфікуецца канкрэтная асоба (персанаж), мясцовасць. Напрыклад: С.Полацкі паказаў у сваім творы “Фрон истины…” канкрэтную асобу – Аляксандра Македонскага:
Царь Александр наипаче вславися,
Яко брел правды, выну в ней глумися,
Странам, лица взор всячески отъяше.
Ухо, вожденну соблюдаше ино.
Кто не слушав, судит,
И правит, судя, - против правды блудит.
Александр Македонский (365-323 гг. до н.э.) выдающийся полководец, деяния которого вошли в легенды.
б) Канатацыйны, заснаваны на другасных, эмацыянальна-сэнсавых прырашчэннях да ўласнага антрапанімічнага ці тапанімічнага значэння.
Літаратурныя онімы дазваляюць максімальна акрэслена перадаць аўтарскае светаадчуванне, выразіць адносіны пісьменніка да персанажа, ахарактарызаваць яго. Напрыклад: верш С.Полацкага “Стихи утешные к лицу единому” вельмі дасканала перадае аўтарскае светаадчуванне, выражае адносіны пісьменніка да персанажа: Семен – здесь поэт говорит о себе. Опрощенная форма имени Симсон:
…Да Семен умен – языком приймает.
А сколько силы – не можно сказати
Лва на бумагу мощно мне разадрати
А таксама і выражае адносіны да другога героя – Сампсона:
…Другий Сомпсон, да нет с Ким побиться.
Кого вы зову – всяк мне битсся.
Да кто с богатыром бороться посмеет.
З гэтага твора вядома што аўтар адносіцца станоўча да Семена, бо ён гаворыць:
Сам не дурак, да блюдусь сказати,
Возрастом велик и умом изряден.
А да Сампсона – адмоўна.
Літаратурныя онімы – носьбіты нацыянальна-культурнага кампанента значэння слова.
У мастацкіх тэкстах онімы выконваюць ролю арыенціраў у часе і прасторы, а персанажы атрымліваюць імёны ў залежнасці ад агульнай задумы твора і той функцыі, якую кожнаму з онімаў надае пісьменнік. Напрыклад: у творы С.Полацкага “Стихи на счастливое возвращение его милости царя из-под Риги”:
Тир – не завоёванный израильтянами древний финикийский город-крепость.
Денемборский град – ливонский город Динабург был взят русскими 31 июля 1656 года царём Алексеем Михайловичем.
Ливония – шведская часть Ливонии.
Рига – город Рига.
“Гаворачыя” антрапонімы і тапонімы прызначаны для характарыстыкі полядзейнасці літаратурных герояў. У мастацкіх тэкстах онімы, як правіла, функцыянальна мнагапланавыя. Яны абавязкова выконваюць ідэнтыфікуючую (падаюцца звесткі пра нацыянальнасць, сацыяльны статус, асаблівасці характару, звычкі, вызначаецца асоба як станоўчы ці адмоўны персанаж); эмацыянальна-стылістычную (выяўленне этымалогіі ўласнага імя, падказа да разумення ўнутрнай формы, асцыятыўнасці).
Такім чынам, літаратурныя онімы ў мастацкіх тэкстах выяўляюць наступныя функцыі, важныя для асэнсаванага разумення мастацкага тэксту: пазнвальную, адрасную, ідэалагічную, сацыяльна-ацэначную, эмацыяльна-экспрэсіўную і інш.
Антрапонімы і тапонімы павінны адлюстроўваць у мастацкіх творах каларыт рэгіёна. Яны павінны адлюстроўваць нацыянальны каларыт. Антрапонімы, тапонімы і онімы ў мастацкім тэксце з’яўляюцца выразным паказчыкам нацыянальных традыцый якія прадаўжае і ўзбагачае мастак слова. Праз іх прасочваюцца адносіны пісьменніка да персанажа – носьбіты імя, сцвярджаецца аўтарская ідэя твора, выяўляецца моўная культура. Праз тапанімічныя назвы (геаграфічныя аб’екты, назвы вёсак, гарадоў, пасёлкаў, вуліц, азёр) можна таксама заўважыць адносіны пісьменніка да гэтых геаграфічных аб’ектаў. Такім чынам, праз гэтыя адносіны выяўляецца належанне пісьменніка да сваёй нацыі, яго характар.
Рэгіянальныя мастацкія элементы – уласныя імёны, прозвішчы, тапанімічныя назвы, уласцівыя і характэрныя для пэўнай часткі Беларусі, нярэдка ў творах мастацкай літаратуры служаць у якасці асноўнага моўнага кампанента для стварэння мясцовага каларыту, для ўсебаковага раскрыцця вобразаў. Напрыклад: у зборніку вершаў “Бабчын” і зборніку “Палескі смутак” М.Мятліцкага можна заўважыць шмат онімаў, тапанімічных і антрапанімічных назваў (вершы “Бабчын”, “Грыбовічы” і інш.): айконімы (Бабчын, Пель), урбонімы (вуліца Каліноўскага), гідронімы (рака Днепр, Прыпяць, Вілія, Нарач).
Часцей за ўсё пісьменнікі выкарыстоўваюць наступныя тыпы літаратурных онімаў:
а) нейтральныя і “гаваркія”;
б) празрыстыя;
в) імёны-алюзіі;
г) імёны-сімвалы;
д) фальклорна-міфалагічныя імёны;
е) імёны-археонімы (гістрыяонімы).
Пісьменнікі шырока выкарыстоўваюць у сваіх творах розныя тыпы літаратурных онімаў. Прааналізаваўшы творы С.Полацкага, можна зрабіць вывад, што найбольш ужываюцца ў яго вершах антрапонімы. Асабліва праяўляюцца царкоўныя імёны, такія як Даниил, Семен, Алексей, Мария, Петрви (апостал Пётр), Иосиф, Давид, Маисей, Филипп, Дина, Александр, Юлий, Иоанн – Иоанн Креститель, Василий святый і інш.
Нейтральных онімаў у вершах С.Полацкага зусім мала сустракаецца, а “гаваркіх” зусім няма. А вось міфалагічных онімаў вельмі шмат і біблейскіх таксама. Напрыклад:
Голиаф – библейский персонаж фелистимлянский великан из города Геф.
Меркурий (греч. Гермес) – крылатый вестник богов, покровитель торговли:
Меркурий Аз премудрость щасте предлагаю,
Честь и остроумие сими почитаю.
(“Стихи белорусского периода”)
Венус – Венера (греч. Афродита) – богиня любви и красоты:
Венус, красоту плоти такмо даю тебе
Ничто бо мне есть твоей угодно потребе.
(“Беседа Планеты”)
Марс (греч. Арей) – бог войны:
Марс, Аз владно оружец храбрством почитаю.
И на гордыя враги острый меч вручаю.
Мамонна – бог богатства и наживы у древних сирийцев, в переносном смысле – алчность и корыстолюбие:
Сильна, Мамонна, что на троне сидит.
В небезопасности и страхе будешь.
Разбой за пазухой, а глупость – при тебе,
Зависть и вор всегда тебя подстерегают.
(“Счастье богачей плачевно” из сборника “Carmina varia”)
Диона (древнерим. миф) – дочь Океана и Фемиды, мать богини Венеры:
Диона, мать богини Венеры,
Как стрелой, поражает своей красотой.
(“Самые сильные вещи”)
Сустракаецца рэдка онім-сімвал, дзе выступаюць гідронімы Польшча, Вялікая і Малая Белая Русь – сімвалы радзімы (у віршах С.Полацкага “Приветствие избрания на Польский престол”, “Стихи о Великой и Малой Белой Руси”).
У віршах С.Полацкага таксама прысутнічаюць онімы-археонімы.
Доблестный Америго – Америго Веспучи-астроном:
Америка. Доблестный Америго нашёл эту страну,
Где тела людские ели, как животных .
(“Новооткрытия”)
Христофор Колумб – мореплаватель:
Христофор Колумб вокруг света обошёл,
От чудовищ морских мучений натерпелся,
Господину своему, раздобыл чужие страны.
Фердинанд Магелан:
Фердинанд пересёк океан глубокий,
Самым первым узнал, каков мир широкий.
(“Новооткрытия”)
У мастацкай літаратуры выяўляецца свая спецыфіка ў выбары імёнаў і прозвішчаў. Мастакі слова заўсёды надавалі вялікае значэнне выбару імёнаў і прозвішчаў для літаратурных персанажаў.
У мастацкіх тэкстах можна выдзеліць некалькі разнавіднасцей прозвішчаў, створаных пісьменнікам для ідэнтыфікацыі літаратурных персанажаў:
а) прозвішчы рэальныя, якія мелі прататыпы літаратурных персанажаў;
б) прозвішчы рэальныя, але змененыя часткова, падпраўленыя з улікам мастацкай ідэі,
в) прозвішчы выдуманыя, створаныя аўтарскай фантазіяй;
г) сацыяльна-падвышаныя прозвішчы;
д) сялянскія прозвішчы;
е) характарыстычныя, “гаворачыя” прозвішчы.
Большасць прозвішчаў ствараюць пісьменнікі семантычным спосабам ад імёнаў агульных, і марфалагічная будова онімаў суадносна з адпаведнымі апелятывамі – агульнымі назоўнікамі (Капыт – капыт); прыметнікамі (Зручны – зручны).
Яшчэ існуюць наступныя семантычныя групы:
а) позвішчы, утвораныя ад назваў прадметаў быту, ежы: Бабка, Хамуток, Каравай.
Б) прозвішчы, утвораныя ад назваў жывых істот (Я.Брыль “Марыля” – сям’я Жукоў);
в) прозвішчы, утвораныя ад назваў раслін, іх частак, што характарызуюць іх носьбітаў паводле прыкмет, якасцей, уласцівых раслінам : (“Родныя дзеці” Н.Гілевіча – Нікіта Рэпа);
г) прозвішчы, якія непасрэдна ці ўскосна ўказваюць на манеру паводзін чалавека, на яго знешні выгляд, звесткі: Мікіта Туляга, Аляксандр Гарлахвацкі, Зёлкін з п’есы “Хто смяецца апошнім”.
Напрыклад, прозвішча Туляга ў п’есе “Хто смяецца апошнім” становіцца ў сэнсавую сувязь з рознымі значэннямі – перапалоханы, спакойны, сарамлівы, баязлівы, падатлівы, расчулены. Мікіта Туляга – навуковы супрацоўнік, які хоць і цярпеў здзекі, насмешкі, але ж адпомсціў сваім крыўдзіцелям.
У.Верамейчык у паэме “Педвучылішча” выкарыстоўваў рэальныя прозвішчы знакамітых пісьменнікаў, вучонных:
Я іх хаваў глыбока пад падушку:
А што нам скажуць Лермантаў і Пушкін?
С.Полацкі ў сваіх вершах выкарыстоўваў прозвішчы вучоных: Демокрит, Ираклит (Гераклит), Диоген, Пифогор:
Днесь, кто Демокрит, радогми светлеет,
Утре – Ираклит – от печали тлеет.
(“Плач третий благородных царевен”)
Диоген философ, егда умираше,
От друг обстоящих вопрошаем бяше:
Где изволит телу погребенну быти?
(“Диоген”)
Пифагор ученики егда наставляше,
Молчание хранити пять лет завещяше.
Та же научившимся добре мудрствовати
Возволил веждество языком вещати.
(“Молчание”)
Існуюць наступныя разнавіднасці онімаў-тапонімаў у мастацкіх тэкстах:
- айконімы;
- гідронімы;
- урбонімы;
- мікратапонімы;
- тэонімы.
У мастацкіх тэкстах пісьменнікі могуць выкарыстоўваць рэальныя тапонімы, якія ёсць ці былі на зямлі, якія пісьменнік без змен увёў у мастацкі тэкст. Так, ў творах С.Полацкага сустракаем тапонімы Денемборск, Ливония, Россия, гідронімы Двина, Кедрон, урбонім Олимп, а таксама вельмі шмат тэонімаў:
…Твоя ревность о Бозе в Денемборском граде
Вертоград ныне Христов созда и насаде
…Ливония тобою прият Бога в теле,
В тайных пречистых, чаго, познает отселе…
(“Стихи на счастливое возвращение…)
Витай, Алексею,славный над небами,
Надею России межи монархи.
(“Приветствие на взятие Дерпта”)
Веселися, царю што Бог с тобою,
Будеш владети морем и всею Двиною.
(“Приветствие на взятие Дерпта”)
Кая же вина, что творец всемогий
Оставль богатый Олимп, в нам убогий
Дол зеленый сошел и явился вама.
(“Беседы постуския”)
Марс. Аз владыко оружец храбрством почитаю.
И на горыя враж острый меч вручаю
… Венус. Красоту плоти такмо даю тебе,
Ничто бо ми есть твоей угодно потребе.
(“Беседы со планиты”)
Кароткі анамастычны слоўнік твораў Сімяона Полацкага
Соломон – третий царь Израиля («Фрон истины»):
Пред Соломоном царем пря двею бывает,
Жену о сыне диве, мудрый разсуждает.
Даниил – благородный израильтянин, получивший от Бога пророческий дар. Спас _усанну от казни («Фрон истины»):
Отрок Даниил мудрее лесть их проявляет
Тако лесть чистотаю словно победит.
Александр – полководец Александр Македонский («Фрон истины»):
Царь Александр наипаче вславися,
Яко брегл правды, выну в ней глумися.
Ливония – Шведская часть Ливонии, земли между Норвой, Псковом и Ригой («Стихи на счастливое возвращение его милости царя из-под Риги»):
Ливония тобою прият Бога в теле,
В тайных пречистых, чаю, познает отселе.
Двина – Западная Двина и Балтийское море («Приветствие на взятие Дерпта»):
Веселися, царю што Бог с тобою,
Будеш владети морем и всею Двиною.
Иосиф, Мария – согласно евангельскому рассказу, Мария и её муж Иосиф пришли в Вифлеем, чтобы записать свои имена у императорских переписчиков населения («Стихи на Рождество Христово»):
Весь двор, вертеп и быдло, Иосиф, Мария,
А настарыя стражи у полаты тыя.
Давид – царь («Стихи на Рождество Христово»):
Смиренных духом до неба взвышает,
В тым есть Давидон, яко ты сам, знает.
Кедрона – небольшая река под Иерусалимом («Вере омэнцэ панской в церкви мовене»):
А ты же лжыве тяжеш до Кедрона броду.
Он з тяжкае работы ы з оков выбавил.
Еуфросиния – просветительница Ефросиния Полоцкая («Взенто образ Насвеитшэй Богородицы з Полоцка до Москвы»):
Не возбрани нам твоей благодати.
Ты еси мати о Еуфрасиние.
Жителям града всим удобрение.
Яже потщася икону святую
Внести здалеча в страну Полацкую.
Атлант – титан, вечно подпирал небесный свод («Виншование новообранному потриарше»):
Легчае Атлант неба воспирает,
Неже кто бремя пастырского движает.
Олимп – священная гора в Фессалии, обиталище богов
(“Беседы постуския”):
Кая же вина, что творец всемогий
Оставль богатый Олимп, в нам убогий
Дол зеленый сошел и явился вама.
Марс – бог войны (“Беседы со планиты”):
Марс. Аз владыко оружец храбрством почитаю.
И на горыя враж острый меч вручаю.
Венус – богиня любви (“Беседы со планиты”):
Венус. Красоту плоти такмо даю тебе,
Ничто бо ми есть твоей угодно потребе.
Меркурий – крылатый вестник богов, покровитель торговли (“Беседы со планиты”):
Меркурий. Аз премудрость щасте предлагаю,
Честь и остроумие чими почитаю.
Феб – бог солнца (“Неблагодарность”):
Ибо когда под солнце прямиком подходит.
Мерзкий мрак на златом Фебе порождает.
Мамонна – бог богатства и наживы (“Счастье богачей плачевно”):
Конец богатством своим предрекают
Те, кто ни в чем добродетельны не бывают.
Сильна, Мамонна, что на троне сидишь.
Христофор Колумб – мореплаватель (“Новооткрытия”):
Христофор Колумб вокруг света обошёл,
От чудовищ морских мучений натерпелся,
Господину своему, раздобыл чужие страны.
Америго Веспучи – открыл созвездие Южный крест (“Новооткрытия”):
Крест на четырех звезд, прежде неизвестный
Америго в небе разыскал.
Бахус – бог вина и веселья (“4 самые сильные вещи”):
Кто без железа весь мир завоевал?
Хотел бы я ныне от тебя узнать!
Бахус! – ведь разума силу отнимает,
В животное вино человека превращает.
Опа – богиня плодородия и урожая (“Ремесла строптивы, но достоины уваженья”):
Опа, благородная милостивая богиня.
Всякое изобилие в урожаях сотворяет.
Геркулес – сын бога Юпитера, сотворил двенадцать подвигов (“Наслаждения”): Геркулес благородный велел привязати себя к мачте, когда плыл через Сциллу. Дабы сиренами не был бы пращен.
РАЗДЗЕЛ ІІІ
МЕТАДЫЧНАЯ ЧАСТКА
Дата: 2019-07-24, просмотров: 470.