ДЫПЛОМНАЯ РАБОТА
Жанрава-тэматычная разнастайнасць і паэтычная адметнасць паэзіі Сімяона Полацкага
Выканала
студэнтка 5 курса 3 групы
філалагічнага факультэта
Навуковы кіраўнік :
кандыдат філалагічных навук, дацэнт кафедры рускай і замежнай
літаратур
Рэцензент:
кандыдат філалагічных навук, дацэнт
Мазыр 2007
ЗМЕСТ
Уводзіны
Раздзел І. Ідэйна-тэматычны і мастацкі аналіз паэзіі Сімяона Полацкага:
1.1. Перыяд станаўлення
1.2. Пошукі новых жанравых форм у беларускі перыяд творчасці Сімяона
Полацкага
1.3. Новыя ідэйна-эстэтычныя падыходы да адлюстравання рэчаіснасці і
паглыбленне праблематыкі ў маскоўскі перыяд
1.4. Паэтычнае майстэрства віршаў Сімяона Полацкага
1.5. Антычныя матывы ў віршах Сімяона Полацкага
1.6. Фарміраванне літаратурнага метада барока ў творчасці Сімяона
Полацкага
Раздзел II . Адметнасці мовы: онімы ў мастацкіх тэкстах Сімяона Полацкага
Раздзел ІІІ. Метадычная частка
Заключэнне
Спіс выкарастанай літаратуры
УВОДЗІНЫ
Сімяон Полацкі ( Самуіл Емельянавіч Пятроўскі–Сітніяновіч), творчасць якога непарыўна звязана з мясцовым і сацыяльна–гістарычным і літаратурным асяроддзем, у першую чаргу з традыцыямі беларускай сілабікі папярэдняга этапу, значная і ў якасных і колькасных адносінах (па сведчанню Сільвестра Мядзведзева, вучня С.Полацкага, настаўнік меў звычай пісаць кожны дзень “по полутетрады”, почерком “зело мелко”). Па жанрава–тэматычнай разнастайнасці яго мы з поўным правам лічым найбольш значным прадстаўніком “высокага” барока не толькі на Беларусі, але, бадай што, ва ўсіх усходніх славян.
Сімяон Полацкі – вядомы філосаф, паэт, драматург, педагог, перакладчык, палітычны дзеяч 17 стагоддзя.
Галоўная мэта дыпломнай работы – даследваць жанрава-тэматычнае багацце паэзіі Сімяона Полацкага і прааналізаваць паэтыку яго віршаў.
А каб дасягнуць пастаўленай мэты, трэба выканаць наступныя задачы:
- прааналізаваць этапы станаўлення высокага барока ў беларускі перыяд творчасці С.Полацкага;
- даследаваць жанрава-тэматычнае багацце творчасці паэта;
- паказаць адметнасць выкарыстання онімаў у паэзіі С.Полацкага.
У сувязі з тым, што паэзія Сімяона Полацкага да гэтага часу слаба даследавана, нягледзячы на тое, што нейкі час выхадзілі манаграфіі па вершаскладанню, напрыклад, манаграфія І. В. Саверчанка.
Мы ў сваей дыпломнай рабоце вырашылі больш падрабязна, наколькі гэта магчыма, вырашыць гэту праблему.
У сувязі з гэтым, мы разглядалі С.Полацкага як заснавальніка сілабічнай сістэмы вершаскладання, а ў рускай літаратуры метада літаратурнага барока. Пры аналізе мы абапіраемся на канкрэтны матэрыял са зборнікаў “Рифмологион” і “Вертоград многоцветный”. Маючы на ўвазе не толькі вышэй азначаныя аспекты, але і тропіку Сімяона Полацкага.
Агляд літаратуразнаўчых работ па творчасці Сімяона Полацкага
Паколькі творчасць С.Полацкага мала даследаваная, але яна цікавіла і цікавіць некаторых літаратуразнаўчых даследчыкаў, аматараў літаратуры, таму з’яўляецца актуальнай. Найбольш фундаментальнай працай, прысвечанай пытанню пра барока, з’явілася манаграфія А.І. Мальдзіса “На скрыжаванні славянскіх традыцый” і яго артыкул “Складаны шлях станаўлення”.
Андрэева Е.Г. – прафесар дзяржаўнага педагагічнага універсітэта імя М.Танка, у сваім артыкуле “Знамяніты асветнік і педагог” (“Народная асвета”. – 1999. – №10), расказвае, якую важную ролю ў развіцці педагагічнай думкі на Беларусі і ў Расіі адыграў вядомы асветнік і педагог Сімяон Полацкі. Яна гаворыць, што немагчыма пераацаніць той уклад, які ўнес С.Полацкі ў развіццё славянскай культуры. У Маскве С.Полацкі паклаў пачатак рускай сілабічнай паэзіі і драматургіі, актыўна працаваў як педагог і выдавец.
У сваім артыкуле Е.Андрэева сцвярджае, што заслуга С.Полацкага ў тым, што ён надаваў важнае значэнне ўсім навукам у навучэнні і выхаванні падрастаючага пакалення. “Мудры Чалавек той, – гаварыў ён, – які разумее і ведае філасофію. Яна, як шчодры дождж, зямлю вільгаццю насычае і гэтым самым дапамагае ёй “плоды родити”, яна ж узбагачае чалавека мудрасцю і дапамагае яму ажыццяўляць “правые дела”.
Уладзімір Арлоў на старонках сваёй кнігі запрашае ў падарожжа па дарогах полацкай даўніны з часоў паганства да пачатку 20 стагоддзя. Аўтар расказвае пра асобы і падзеі, якія доўгія гады змоўчваліся афіцыйннымі гісторыкамі.
У сваім артыкуле “Муж дабраверны, царкве і дзяржаве патрэбны” аўтар паказвае незайдзросную долю С. Полацкага, які сядзеў у турме – пазбаўлены сонца і неба, адарваны ад блізкіх людзей.
Таксама аўтар паведамляе пра цяжкі лёс полацкага асветніка. У артыкуле даецца яго біяграфія, у якой адлюстравана жаданне С.Полацкага вучыцца, працаваць, стаць адукаваным. Ён марыў прысвяціць жыццё літаратурным і навуковым заняткам.
Арлоў піша, што паэт дабіўся поспехаў, яго мары здзейсніліся, але ж ён не шкадаваў сябе ў працы, часта хварэў, і 25 жніўня 1680 года памёр.
У падручніку па гісторыі беларускай літаратуры старажытнага перыяду аўтары М.М. Грынчык, У.А. Калеснік і інш. Даюць звесткі з біяграфіі С.Полацкага, яго творчасці. Даецца апісанне ранняму перыяду творчасці Полацкага, яго панегірычнай паэзіі. Паказаны яго крытычныя творы і філасофска-пазнаваўчыя. Апісваецца таксама маскоўскі перыяд дзейнасці С.Полацкага і асаблівасці сілабікі.
Званарова Л. у сваім артыкуле “Вечныя радкі” (“Маладосць”. – 1979. –№12) дае кароткія звесткі з біяграфіі С.Полацкага. Коратка апісвае ўсё яго жыцце. Яна гаворыць аб тым, што ўсяго праз пяць гадоў жыцця ў сталіцы беларускі манах робіцца ўсім вядомым “старцам Сімяонам”, настаўнікам і выхавальнікам царэвічаў Аляксея і Фёдара.
У сваім артыкуле Л. Званарова паказвае, што паэтычная спадчына С.Полацкага – больш за 50 тысяч вершаваных радкоў, што гаворыць аб шматбаковай дзейнасці нашага земляка. Аўтар гаворыць аб тым, што С.Полацкі ўсімі сіламі садзейнічаў распаўсюджванню вершаскладання. Таксама падаюцца некаторыя радкі з вершаў.
Рэвяко К., прафесар кафедры гісторыі старажытнага свету і сярэдніх вякоў БДУ, у артыкуле “Сімяон Полацкі і антычныя матывы яго творчасці”, прысвечаным 370-годдзю з дня нараджэння асветніка ( “Гісторыя: праблемы выкладання”. – 1998, – №14), дае некаторыя звесткі з біяграфіі пісьменніка, гаворыць, што С.Полацкі – цудоўны знаўца антычнай гісторыі і культуры.
У артыкуле гаворыцца, што ў С.Полацкага было шмат вершаў-гімнаў, прысвечанных Ісусу Хрысту, у якіх выражаны боль, пакуты; змешчаны некаторыя назвы вершаў і пропаведзяў на тэмы антычнай міфалогіі і гісторыі. Аўтар артыкула паказвае, які важкі ўклад у вывучэнне антычнасці і развіццё антычных матываў у літаратурна-публіцыстычнай спадчыне ўнес наш зямляк вучоны-асветнік Сімяон Полацкі.
У кнізе “Избранные сочинения” С.Полацкага пад рэдакцыяй М.Скрыпіль змешчаны вершы са зборніка “Вертоград многоцветный”; “Псалтырь рифмотворная”, “Рифмологион”. Таксама ў зборніку змешчана “Комедия о блудном сыне”, “Трагедия о Навуходоносоре”.
У кнізе “Вирши” С. Полацкага змешчаны вершы беларускага перыяду, вершы са зборніка “Разные стихотворения”, “Рифмологион или стихослов”, “Вертоград многоцветный”.
Пісменнік К.Тарасаў у сваей кнізе “Памяць пра легенды” з багатай гісторыі Беларусі выбраў эпохі, падзеі, асобы мала даследаваныя, абкружаныя арэолам таямнічасці. У К.Тарасава – сваё пісьменніцкае, эмацыянальна афарбаванае бачанне гісторыі, ён умее пранікнуць ва ўнутраны свет людзей, аддаленных ад нас стагоддзямі.
У сваім артыкуле пра Сімяона Полацкага “Супраць цемры невуцтва” К.Тарасаў апісвае біяграфію С.Полацкага. Ён паказвае, якія цяжкасці прыходзілася перажываць пісьменніку на шляху да славы. У артыкуле сустракаецца шмат урыўкаў з вершаў, віншаванняў, метраў С.Полацкага.
Шанемава А. – дацэнт кафедры рускай класічнай літаратуры філалагічнага факультэта БДУ, у артыкуле “Сімяон Полацкі – асветнік і паэт”( “Беларуская мова і літаратура ў школе”. – 1991. – №10) піша пра паэтычную і асветніцкую дзейнасць С.Полацкага, прыводзіць звесткі з біяграфіі пісьменніка. Аўтар гаворыць, што С.Полацкі у Расіі быў стваральнікам культуры барочнага стылю, што вандраванні вучонага беларуса адлюстравалі характар барочнай культуры. Ён ажыццявіў пераварот у версіфікацыі, удасканаліў сістэму жанраў, стварыў школу паэтаў-сілабікаў.
Васючэнка П.В. – кандыдат філалагічных навук, дацэнт, загадчык кафедры беларускай мовы і літаратуры МЮЛУ, у сваім артыкуле “Літаратурная мода або традыцыя? Паэзія Сімяона Полацкага і сучасны беларускі постмадэрнізм” сцвярджае, што візуальная паэзія С.Полацкага звязана перш за ўсё з рукапіснымі творамі, нягледзячы на тое, што паэт меў магчымасць набіраць свае творы ў друкарні. І што ўжо ў тыя гады паэт мог спалучаць сінтэз архітэктуры і паэзіі, і гэта яскрава прасочваецца ў адным з твораў С. Полацкага ў выяве славутага “Арла расійскага”. Даследчык зазначае, што ў творчасці С.Полацкага прасочваецца экзотыка, імкненне здзівіць, паэт звяртаецца да незвычайных, мудрагелістых форм верша, да паэтычных кур’ёзаў. У творчасці С. Полацкага прасочваецца не толькі вонкавае, але і глыбіннае генетычнае падабенства эстэтыкі барока і постмадэрнізму.
П. Васючэнка робіць у сваім артыкуле цікавае назіранне, што С.Полацкі знаходзіў магчымым павучаць, выхоўваць і адукоўваць праз літаратурную гульню, займальнасць тэксту. Ён лічыў, што прыемнае чытанне можа спалучацца з карысным уздзеяннем на розум, душу чытача. Менавіта такое спалучэнне прыемнага з карысным уздзеяннем знаходзіць пацвярджэнне ў алегарычных назвах дыдактычных кніг С.Полацкага – “Абед душэўны” і “Вячэра душэўная”.
Болбас В.С. – кандыдат педагагічных навук, загадчык кафедры педагогікі Мазырскага дзяржаўнага педагагічнага інстітута, у сваім артыкуле “Навука добрых нораваў” расказвае пра творчасць філосафа, паэта, педагога і кігадрукара Сімяона Полацкага, які атрымаў выдатную для свайго часу адукацыю. Будучы чалавекам таленавітым, Самуіл пастрыгся ў манахі дзеля таго, каб прысвяціць жыццё навуковай і асветніцкай дзейнасці. Займаўся разнабаковай грамадскай, рэлігійнай, навуковай, літаратурнай і выдавецкай дзейнасцю. С. Полацкі лічыў, што ад усіх няшчасцяў на зямлі можна пазбавіцца шдяхам адукацыі і выхавання людзей.
В.С. Болбас засяродніваў увагу на яго педагагічнай спадчыне – маральна-выхаваўчых ідэях. Нягдедзячы на тое, што С. Полацкі асноўны пярыяд жыцця пражыў у Маскве, але яго творчы патэнцыял, філасофска-педагагічныя і сацыяльныя погляды грунтаваліся на айчынным падмурку. І тое, што С.Полацкі большую частку свайго жыцця прысвяціў настаўніцкай дзейнасці. В.С. Болбас сцвярджае ў сваім артыкуле, што С. Полацкі ўказваў, што шчасце чалавека схавана ў яго ўласных дабрачыннасцях, а таксама ўказваў на велізарныя магчымасці выхавання ў фарміраванні прыстойнай асобы. С.Полацкі падкрэсліваў, што галоўнай выхаваўчай мэтай павінна быць фарміраванне дабрадзейнасці, якая цалкам вызначае духоўны свет індывіда. Уся маральна-выхаваўчая спадчына асветніка – гэта сапраўдны апафеоз “добранравия, яко без оного аки тело без души есть”.
Рабінсон А. у сваім артыкуле “Паміж адукаванасцю і невуцтвам” сцвярджае, што Сімяонава жыццё было поўнае калізіяў, кантрастаў і кампрамісаў, што адпавядала яго характару і тэмпераметру, працавітасці і кар’ерызму, а таксама заканамерна абуслоўлівалася яго прыродным становішчам паміж Захадам і Усходам, паміж адукаванасцю і невуцтвам, паміж беднасцю і багаццем. Заваяваўшы вялікі аўтарытэт у Маскве, С.Полацкі вырашае адчыніць прыватную друкарню. Вельмі хутка разгарнулася кнігавыдавецкая дзейнасць, што мела наватарскі (г.зн. барочны) характар. Багацце і гнуткасць унутранных магчымасцяў барока значна паскорылі не толькі зараджэнне класіцызму, але і ўвесь поступ рускай літаратуры 17- пачатку 19 стагоддзя. Ля пачатку гэтага надзвычай хуткага, у параўнанні з заходнееўрапейскімі ўмовамі, руху прыгожага пісьменства стаяў Сімяон Полацкі са сваей школай.
Саверчанка І.В. на старонках сваёй кнігі “Старажытная паэзія Беларусі 16 – першай паловы 17 стагоддзя” паказвае, як у другой палове 17 ст. у беларускай кніжнай паэзіі прынцып строгай колькаснай суаднесенасці складоў у рыфмаваных радках стаў пануючым. Найбольш поўнае выражэнне ён знайшоў ў творчасці Сімяона Полацкага, які ўдасканаліў сілабічную сістэму вершаскладання. Сімяон Полацкі перанёс сілабічнае вершаскладанне і ў рускую паэзію, дзе яно існавала да Рэформы Традзьякоўскага і Ламаносава.
Паэзія Сімяона Полацкага поўная супярэчнасцяў. Зборнікі яго вершаў І.Яромін, які даследваў “Вертоград многоцветный” і “Рифмологион”, ахарактарызаваў як своеасаблівыя і ні з чым непараўнальныя “літаратурныя музеі, поўныя рарытэтаў і кур’ёзаў”. Сапраўды, у гэтых зборніках ёсць і вершаваныя анекдоты, і аповесці аб цудах , ёсць вершы, якія можна чытаць і нават разглядваць, ёсць вершы, якія нельга прачытацць без спецыяльнага ключа. Творчасць Сімяона Полацкага, на думку І.П. Яроміна, абапіралася “на сугуба акрэсленую сістэму паэтычнага стылю”.
Мальдзіс А.І. на старонках сваёй кнігі “На скрыжаванні славянскіх традыцый” гаворыць, што галоўныя рысы, якія адрозніваюць барока не толькі як літаратурны напрамак, але і як філасофію, і эстэтыку – гэта містыцызм, песімізм, схаластыка, геацэнтрызм з пункту гледжання філасофскіх асаблівасцяў.
Любы мастацкі твор барока – гэта строгая сістэма з вытрыманай іерархіяй узроўняў, падпарадкаваная адзінаму эстэтычнаму заданню сістэма, дзе кожная дэталь абавязкова арыентавана на ўспрымаючага. Так гаворыць Сафронава Л.А. у сваей кнізе “Поэтика славянского театра XVII- XVIII вв.” – М.: Наука, 1981.
“Супраць цемры невуцтва”
Сімяон Полацкі – адзіны з беларускіх пісьменнікаў 17 і папярэдняга стагоддзяў, у каго больш-менш удала склаўся творчы і асабісты лёс. Над іншымі нібы вісела закляцце. Францыск Скарына быў вымушаны пакінуць айчыну. Сымон Будны абвяшчаўся ерэтыкам, цярпеў крыўды і здзекі ад езуітаў, і ад праваслаўных, і ад пратэстантаў і памёр у чужым кутку.
Сімяон Полацкі быў першым з той кагорты, чыя літаратурная спадчына ўцалела, адлюстроўваючы з дастатковай паўнатой як эпоху і яе культуру, так і асобу выдатнага паэта, драматурга, публіцыста.
Сімяон Полацкі – гэта псеўданім, які склаўся з манаскага імя і празвання, нададзенага паэту масквічамі па месцы яго нараджэння і апошняга жыхарства на радзіме. У сапраўднасці ж ён Самуіл Емельянавіч Пятроўскі-Сітніяновіч, паходзіў з карэннай сям’і заможных полацкіх мяшчан.
Полацк дзіцячых і юнацкіх гадоў Пятроўскага выглядаў больш сумна, чым пры Скарыне. Войскі Івана Грознага, а потым Стэфана Баторыя, баявыя дзеянні ў вайну 1632-1634 гадоў моцна разбурылі горад. Асабліва горкай сталася страта унікальнай бібліятэкі старажытнага Сафійскага сабора ў жніўні 1579 года [32, 140].
На час вучэння Самуіла ў Полацку з’явілася брацкая школа, фундатарам яе стаў браслаўскі суддзя Севацьян Мірскі, што адпісаў у 1663 годзе Богаяўленскай царкве “паўпляца ў горадзе з правам пабудовы на ім манастыра, шпіталя і вучылішча”.
У саракавым годзе Самуіла адвезлі на вучобу ў Кіева-Магілянскую калегію – лепшую навучальную ўстанову праваслаўных у Рэчы Паспалітай. Там намагаліся даваць не горшую адукацыю, чым у супрацьлеглых каталіцкіх калегіях. З тае пары захаваліся першыя паэтычныя вопыты Пятроўскага, цыклы вершаў рэлігійнага зместу “Акафіст” і “Канон”.
Скончыўшы ў пяцідзесятым годзе калегію, Пятроўскі паступіў на філасофскі факультэт Віленскага універсітэта. Установа належала езуітам і навучанне вялося па тых жа праграмах, якімі карысталіся ўсе каталіцкія універсітэты Еўропы.
У 1654 годзе пасля вядомых рашэнняў Пераяслаўскае Рады Расія распачала вайну супраць Рэчы Паспалітай і галоўны тэатр ваенных дзеянняў прыпаў на Беларусь. Таму студэнт Пятроўскі разумна пакінуў небяспечную Вільню і накіраваўся дамоў. Крыху пазней Самуіл Пятроўскі-Сітніяновіч пастрыгся ў манахі Полацкага Богаяўленчага манастыра. Раса манаха ці святара была як бы уніформай прафесійных пісьменнікаў таго стагоддзя. Клабук вызваляў літаратара ад матэрыяльных клопатаў, якія заўжды блага адбіваюцца на творчай працы.
Свецкае жыццё з яго абавязкамі перад дзяржавай і сям’ёй, на думку Полацкага, магло толькі зашкодзіць навуковай і паэтычнай дзейнасці:
Ибо не будет мощно с книгами сидети,
Удалит от них жена, удалят и дети.
И Феофраст в книзе си того возбраняет,
Припятствие мудрости женитву вещает.
Ей неудобно книги довольно читати,
И хотение жены в доме исполняти.
Вось так, у 27 гадоў прымусіўшы сябе да зароку бясшлюбнасці, знік са свету Самуіл Пятроўскі, а з’явіўся чарнец Сімяон [32, 146].
У 1656 годзе пачалася вайна з Швецыяй за Балтыйскае ўзбярэжжа. Цар Аляксей Міхайлавіч выязджаў да войска і шлях ягоны ляжаў праз Віцебск і Полацк. І вось айцы Богаяўленскага манастыра надумалі ўславіць прыбыццё рускага цара ў горад панегірычнымі вершамі. Ігумен Ігнацій Іяўлевіч, Фінафей Утчыцкі і Сімяон Полацкі – усе трое паэты – склалі адмысловыя па форме і ўдачлівыя у палітычных адносінах “Метры”:
Витаем тя, православный царю, прадвечное солнце
Здавно бо век прагнули тебе души наши и сердце,
Витаем тя, царю. От востока к нам пришедшего.
Белорусский же от нужды народ весь свобождашего.
У прывітанні не абміналася і баярская світа самадзержца:
Вы есть воинове царе росом избранное,
И богом небесным в силе тяпе его посланное.
Противо народов свирепых наших гонителей,
Горделивых, гневливых а злых церкви гонителей.
Вы на тую войну, бояре, бымнете готовы.
За веру з милостью пошли яко дети львовы.
У жніўні таго ж года распаўсюдзіліся чуткі аб магчымым абранні цара Аляксея вялікім князем літоўскім і каралём польскім.
Сімяон піша “Віншаванне з выпадку абрання на польскае каралеўства”:
Ликуй и веселися царю Алексею,
Што ездец литовский властию твоею
Изыжиться и за князя великого тебе
З веселием прымует для обороны себе.
Светит, о солнце, в полском горызонте.
Дай бог, засветит и на чёрном Понте
Где солнце своим светом сияет на воды,
Там загремит твоя слава над всеми народы.
Пра тактычнае назначэнне гэтых “Метраў”, “Віншаванняў”, “Вітанняў” сведчыць “Вітанне епіскапа Каліста Полацкага і Віцебскага”, складзенае Сімяонам у 1657 годзе [32, 148].
Полацкі выдатна валодаў латынню і складаў вершы па-латыні; пісаў на роднай беларускай мове і кірыліцай і лацінскай, а таксама па-польску. У ранні перыяд (1648-1663 гады) у кола яго паэтычнай апрацоўкі трапляе тое, што ён ведаў: звесткі з гісторыі і геаграфіі, старажытныя міфы, хрысціянскія легенды, асабістыя рэлігійныя перажыванні, будова свету, астралагічныя звесткі – словам, усё, на што адгукалася душа і што было вядома з кніг. Патрыятычныя пачуцці Сімяона з асаблівай яркасцю адбіліся на творах, напісаных з выпадку вяртання рускімі Полацку ягонай гарадской святыні – образа Багародзіцы, а потым паўторнай страты яго.
Вершы Полацкага беларускага перыяду творчасці вылучаюцца асабістай інтанацыяй, моцным пачуццём; яны сведчаць пра высокі ўзровень тагачаснай беларускай паэзіі, неардынарны талент паэта [32, 150].
У час вайны жыццё Сімяона праходзіла тужліва. Скрозь гумарыстычныя апісанні побыту ў аўтабіяграфічнных вершах чуецца гаркота безвыхаднага расчаравання:
Вся глава умом вельми ся наткана.
А мозгу мало, что места не стало.
Время сквозь нос разум вытекает,
Да Семён умен – языком приинает.
А сколько силы не можно сказати –
Ява на бумагу мощно мне раздрати.
Другий то Сампсон, да нет с ким побиться,
Кого вызову, всяк мене боится.
Як бачна, вельмі ўжо нявесела, нават самотна жылося Сімяону ў манастыры. Хацелася штосьці змяніць, трэба было некуды падавацца, дзесьці шукаць лепшыя ўмовы. Падобныя думкі, мусіць, моцна займалі паэта:
Видите меня, как я муж отраден.
Возрастом велик и умом изряден.
Ума излишком, аж негде девати,
Купи, кто хочет, а я рад продати.
Летам 1664 года Сімяон, узяўшы маці і плямянніка, ад’ехаў ў Маскву. Там ён прызначаецца настаўнікам у спецыяльнае вучылішча для паддзячых Прыказу тайных спраў [32, 157].
Вядомасць прыйшла да Полацкагаў 1666 годзе, калі царкоўны сабор судзіў патрыярха Нікана і вырашаў пытанне аб раскольніках. Сімяон быў прыстаўлены перакладчыкам да ўсходняга патрыярха Лігарыда, які не ведаў рускай і славянскай моў. Ад Лігарыда чакалі выканаўчага выказвання, але пададзены ім твор не задаволіў царкоўную вярхушку і яго далучылі скласці Сімяону. Ён напісаў шырокі палемічны трактат “Жазло праўлення”, які, карыстаючыся выпадкам, напоўніў асветніцкім зместам, а ўсю сістэму доказаў накіраваў супраць невуцтва [32, 159].
Атрымаўшы друкарню, Полацкі намеціў выдаваць творы, адпаведныя сваім светапоглядам. Зразумела, што першымі сталі ўласныя працы. Ён сабраў і падрыхтаваў для апублікавання ўсе свае літаратурныя здабыткі. Але ў разгар гэтых прыемных клопатаў раптоўна памёр. Сільвестр Мядзведзеў, які прыняў друкарню, выдаў два тамы пропаведзяў і настаўленняў Сімяона – “Абед душэўны” і “Вячэра душэная”. Зборнікі ж вершаў “Вертаград шматкаляровы” і “Рыфмалагіён” так і не ўбачылі свет. Выпісы з іх ўпершыню з’явіліся ў друку толькі ў 19 стагоддзі [32, 161] .
Сімяон у сваёй творчасці выступаў асветнікам, перадаючы чытачу шмат ведаў і ідэй, пра якія не меў магчымасці апавядаць інакш. Але пры Пятры асветніцтва стала на шырокую каляіну: навуковая і свецкая кніга пайшла да чытача напрасткі, не апранаючыся ў мудрагелістыя формы сілабічнага верша. За ўсю наступную гісторыю развіцця рускай паэзіі ніхто не звярнуўся да сілабічнага верша, але без той значнай працы, што зрабілі сілабісты, і болей за іншых Сімяон Полацкі, без таго засваення розных паэтычных жанраў, апрабоўвання тысяч паэтычных сюжэтаў, без фармальных пошукаў, была б немагчыма якасная змена верша, якой адзначаны ўжо паэзія Трдзіакоўскага, Ламаносава, Сумароканава. Потым прыйшлі Дзяржавін і Жукоўскі. Затым Пушкін і Лермантаў стварылі рускую класіку, і новая паэзія расквітнела…
Але першыя гоні ўзараў Сімяон Полацкі. Ён быў апошнім ў шэрагу відных дзеячаў беларускай літаратуры эпохі Адраджэння і барока, пасля яго аж да 30-х гадоў 19 стагоддзя значных асоб, якія выступалі ў літаратуры на роднай мове, не заўважана. Сімяон стаў першым рускім прафесійным пісьменнікам і, больш таго, першым у Расіі інтэлігентам [32, 165].
РАЗДЗЕЛ І
РАЗДЗЕЛ ІІ
АДМЕТНАСЦІ МОВЫ: ОНІМЫ Ў МАСТАЦКІХ ТЭКСТАХ СІМЯОНА ПОЛАЦКАГА
У апошнія гады ў беларускай анамастыцы пачаў фарміравацца новы перспектыўны напрамак у вывучэнні літаратурных онімаў, асноўным аб’ектам якога з’яўляюцца асабовыя ўласныя імёны, прозвішчы, мянушкі, разнастайныя тапанімічныя назвы, ужытыя ў творах мастацкай літаратуры.
Анамастычная лексіка ў творах беларускай мастацкай літаратуры амаль не разглядалася, яна закранута, як лічыць у сваім аглядзе Г.Мезенка, фрагментарна і знайшла адлюстраванне толькі ў асобных тэзісах дакладаў і невялікіх нататках.
Між тым анамастычная лексіка (усе ўласныя імёны твора) займае асаблівае месца ў творы. Гэта выразны тэкстуальна-маркіраваны сродак, адметная асаблівасць стылю пісьменніка. Уласнае імя выступае прадстаўніком чалавека ў грамадстве, служыць сродкам індывідуалізацыі і ідэнтыфікацыі асобы. У мастацкім тэксце імёны набываюць пэўную семантыку. Пераважная большасць такіх адзнак валодае інфармацыйна-стылістычнай функцыямі. У тыповым літаратурным оніме гэтыя дзве функцыі дамінуюць, яны галоўныя.
Для мастацкага слова вельмі важна, каб уласныя імёны самі гаварылі пра іх носьбітаў. Нават звычайны онім, трапіўшы па задуме пісьменніка ў семантыка-стылістычныя, асацыятыўныя камунікатыўныя і канатацыйныя якасці і функцыі. Онімы нярэдка выкарыстоўваюцца для стварэння каларыту эпохі, рэгіёна.
Існуе вялікая колькасць разнавіднасцей літаратурных онімаў. Так, у К.Чорнага (раман “Млечны шлях”) мы сустракаем антрапонімы (Мікалай Сямяга, Гануся, Уладзімір Ярмаліцкі, чэх, фашыст і г.д.)
Любыя ўласныя імёны, якія можа мець чалавек, называюць антрапонімамі. Уласнае імя можа мець і жывёла (заонім). Назвы геаграфічных аб’ектаў (тапонімы). Аб’екты касмічнай прасторы таксама могуць мець імёны – касмонімы.
Уласныя імёны часта атрымліваюць дзелавыя аб’яднанні людзей – арганізацыі, саюзы, прадпрыемствы. Для іх абазначэння ўведзены тэрмін – эргонім. Урбонімы – назвы, якія абазначаюць гарадскія аб’екты.
Напрыклад, імя Андрэй (герой Я.Коласа з трылогіі “На ростанях”) можа мець наступныя размоўныя варыянты: Яндрэй, Андрук, Яндрэйка, Андруш; ад грэч. – “мужны, адважны”. Гэтае імя выконвае не толькі назыўную функцыю, але і экспрэсіўна-эмацыянальную – перадае адносіны пісьменніка да носьбіта імені. Якуб Колас піша пра свайго героя з вялікай любоўю (“хлопец крэпкі, моцна зросся з зямлёю і жыццём, любіў гэтае жыццё…”).
Узровень сучаснай лінгвістычнай навукі на Беларусі дазваляе выдзеліць у анамастыцы наступныя напрамкі:
1. антрапаніміку – гэта раздзел анамастыкі, у якім вывучаюцца імёны, прозвішчы, мянушкі людзей;
2. тапаніміку – навука, якая вывучае геаграфічныя аб’екты. Сярод тапанімічных назваў вылучаюць:
– айконімы – назвы населеных пунктаў: гарадоў, вёсак, пасёлкаў;
– урбонімы – назвы ўнутрыгарадскіх аб’ектаў: плошчаў, вуліц, паркаў;
– гідронімы – назвы азёр, рэчак і рачулак, крыніц, каналаў.
Літаратурныя онімы маюць два асноўныя кампаненты:
а) Намінатыўны, пры дапамозе якога ідэнтыфікуецца канкрэтная асоба (персанаж), мясцовасць. Напрыклад: С.Полацкі паказаў у сваім творы “Фрон истины…” канкрэтную асобу – Аляксандра Македонскага:
Царь Александр наипаче вславися,
Яко брел правды, выну в ней глумися,
Странам, лица взор всячески отъяше.
Ухо, вожденну соблюдаше ино.
Кто не слушав, судит,
И правит, судя, - против правды блудит.
Александр Македонский (365-323 гг. до н.э.) выдающийся полководец, деяния которого вошли в легенды.
б) Канатацыйны, заснаваны на другасных, эмацыянальна-сэнсавых прырашчэннях да ўласнага антрапанімічнага ці тапанімічнага значэння.
Літаратурныя онімы дазваляюць максімальна акрэслена перадаць аўтарскае светаадчуванне, выразіць адносіны пісьменніка да персанажа, ахарактарызаваць яго. Напрыклад: верш С.Полацкага “Стихи утешные к лицу единому” вельмі дасканала перадае аўтарскае светаадчуванне, выражае адносіны пісьменніка да персанажа: Семен – здесь поэт говорит о себе. Опрощенная форма имени Симсон:
…Да Семен умен – языком приймает.
А сколько силы – не можно сказати
Лва на бумагу мощно мне разадрати
А таксама і выражае адносіны да другога героя – Сампсона:
…Другий Сомпсон, да нет с Ким побиться.
Кого вы зову – всяк мне битсся.
Да кто с богатыром бороться посмеет.
З гэтага твора вядома што аўтар адносіцца станоўча да Семена, бо ён гаворыць:
Сам не дурак, да блюдусь сказати,
Возрастом велик и умом изряден.
А да Сампсона – адмоўна.
Літаратурныя онімы – носьбіты нацыянальна-культурнага кампанента значэння слова.
У мастацкіх тэкстах онімы выконваюць ролю арыенціраў у часе і прасторы, а персанажы атрымліваюць імёны ў залежнасці ад агульнай задумы твора і той функцыі, якую кожнаму з онімаў надае пісьменнік. Напрыклад: у творы С.Полацкага “Стихи на счастливое возвращение его милости царя из-под Риги”:
Тир – не завоёванный израильтянами древний финикийский город-крепость.
Денемборский град – ливонский город Динабург был взят русскими 31 июля 1656 года царём Алексеем Михайловичем.
Ливония – шведская часть Ливонии.
Рига – город Рига.
“Гаворачыя” антрапонімы і тапонімы прызначаны для характарыстыкі полядзейнасці літаратурных герояў. У мастацкіх тэкстах онімы, як правіла, функцыянальна мнагапланавыя. Яны абавязкова выконваюць ідэнтыфікуючую (падаюцца звесткі пра нацыянальнасць, сацыяльны статус, асаблівасці характару, звычкі, вызначаецца асоба як станоўчы ці адмоўны персанаж); эмацыянальна-стылістычную (выяўленне этымалогіі ўласнага імя, падказа да разумення ўнутрнай формы, асцыятыўнасці).
Такім чынам, літаратурныя онімы ў мастацкіх тэкстах выяўляюць наступныя функцыі, важныя для асэнсаванага разумення мастацкага тэксту: пазнвальную, адрасную, ідэалагічную, сацыяльна-ацэначную, эмацыяльна-экспрэсіўную і інш.
Антрапонімы і тапонімы павінны адлюстроўваць у мастацкіх творах каларыт рэгіёна. Яны павінны адлюстроўваць нацыянальны каларыт. Антрапонімы, тапонімы і онімы ў мастацкім тэксце з’яўляюцца выразным паказчыкам нацыянальных традыцый якія прадаўжае і ўзбагачае мастак слова. Праз іх прасочваюцца адносіны пісьменніка да персанажа – носьбіты імя, сцвярджаецца аўтарская ідэя твора, выяўляецца моўная культура. Праз тапанімічныя назвы (геаграфічныя аб’екты, назвы вёсак, гарадоў, пасёлкаў, вуліц, азёр) можна таксама заўважыць адносіны пісьменніка да гэтых геаграфічных аб’ектаў. Такім чынам, праз гэтыя адносіны выяўляецца належанне пісьменніка да сваёй нацыі, яго характар.
Рэгіянальныя мастацкія элементы – уласныя імёны, прозвішчы, тапанімічныя назвы, уласцівыя і характэрныя для пэўнай часткі Беларусі, нярэдка ў творах мастацкай літаратуры служаць у якасці асноўнага моўнага кампанента для стварэння мясцовага каларыту, для ўсебаковага раскрыцця вобразаў. Напрыклад: у зборніку вершаў “Бабчын” і зборніку “Палескі смутак” М.Мятліцкага можна заўважыць шмат онімаў, тапанімічных і антрапанімічных назваў (вершы “Бабчын”, “Грыбовічы” і інш.): айконімы (Бабчын, Пель), урбонімы (вуліца Каліноўскага), гідронімы (рака Днепр, Прыпяць, Вілія, Нарач).
Часцей за ўсё пісьменнікі выкарыстоўваюць наступныя тыпы літаратурных онімаў:
а) нейтральныя і “гаваркія”;
б) празрыстыя;
в) імёны-алюзіі;
г) імёны-сімвалы;
д) фальклорна-міфалагічныя імёны;
е) імёны-археонімы (гістрыяонімы).
Пісьменнікі шырока выкарыстоўваюць у сваіх творах розныя тыпы літаратурных онімаў. Прааналізаваўшы творы С.Полацкага, можна зрабіць вывад, што найбольш ужываюцца ў яго вершах антрапонімы. Асабліва праяўляюцца царкоўныя імёны, такія як Даниил, Семен, Алексей, Мария, Петрви (апостал Пётр), Иосиф, Давид, Маисей, Филипп, Дина, Александр, Юлий, Иоанн – Иоанн Креститель, Василий святый і інш.
Нейтральных онімаў у вершах С.Полацкага зусім мала сустракаецца, а “гаваркіх” зусім няма. А вось міфалагічных онімаў вельмі шмат і біблейскіх таксама. Напрыклад:
Голиаф – библейский персонаж фелистимлянский великан из города Геф.
Меркурий (греч. Гермес) – крылатый вестник богов, покровитель торговли:
Меркурий Аз премудрость щасте предлагаю,
Честь и остроумие сими почитаю.
(“Стихи белорусского периода”)
Венус – Венера (греч. Афродита) – богиня любви и красоты:
Венус, красоту плоти такмо даю тебе
Ничто бо мне есть твоей угодно потребе.
(“Беседа Планеты”)
Марс (греч. Арей) – бог войны:
Марс, Аз владно оружец храбрством почитаю.
И на гордыя враги острый меч вручаю.
Мамонна – бог богатства и наживы у древних сирийцев, в переносном смысле – алчность и корыстолюбие:
Сильна, Мамонна, что на троне сидит.
В небезопасности и страхе будешь.
Разбой за пазухой, а глупость – при тебе,
Зависть и вор всегда тебя подстерегают.
(“Счастье богачей плачевно” из сборника “Carmina varia”)
Диона (древнерим. миф) – дочь Океана и Фемиды, мать богини Венеры:
Диона, мать богини Венеры,
Как стрелой, поражает своей красотой.
(“Самые сильные вещи”)
Сустракаецца рэдка онім-сімвал, дзе выступаюць гідронімы Польшча, Вялікая і Малая Белая Русь – сімвалы радзімы (у віршах С.Полацкага “Приветствие избрания на Польский престол”, “Стихи о Великой и Малой Белой Руси”).
У віршах С.Полацкага таксама прысутнічаюць онімы-археонімы.
Доблестный Америго – Америго Веспучи-астроном:
Америка. Доблестный Америго нашёл эту страну,
Где тела людские ели, как животных .
(“Новооткрытия”)
Христофор Колумб – мореплаватель:
Христофор Колумб вокруг света обошёл,
От чудовищ морских мучений натерпелся,
Господину своему, раздобыл чужие страны.
Фердинанд Магелан:
Фердинанд пересёк океан глубокий,
Самым первым узнал, каков мир широкий.
(“Новооткрытия”)
У мастацкай літаратуры выяўляецца свая спецыфіка ў выбары імёнаў і прозвішчаў. Мастакі слова заўсёды надавалі вялікае значэнне выбару імёнаў і прозвішчаў для літаратурных персанажаў.
У мастацкіх тэкстах можна выдзеліць некалькі разнавіднасцей прозвішчаў, створаных пісьменнікам для ідэнтыфікацыі літаратурных персанажаў:
а) прозвішчы рэальныя, якія мелі прататыпы літаратурных персанажаў;
б) прозвішчы рэальныя, але змененыя часткова, падпраўленыя з улікам мастацкай ідэі,
в) прозвішчы выдуманыя, створаныя аўтарскай фантазіяй;
г) сацыяльна-падвышаныя прозвішчы;
д) сялянскія прозвішчы;
е) характарыстычныя, “гаворачыя” прозвішчы.
Большасць прозвішчаў ствараюць пісьменнікі семантычным спосабам ад імёнаў агульных, і марфалагічная будова онімаў суадносна з адпаведнымі апелятывамі – агульнымі назоўнікамі (Капыт – капыт); прыметнікамі (Зручны – зручны).
Яшчэ існуюць наступныя семантычныя групы:
а) позвішчы, утвораныя ад назваў прадметаў быту, ежы: Бабка, Хамуток, Каравай.
Б) прозвішчы, утвораныя ад назваў жывых істот (Я.Брыль “Марыля” – сям’я Жукоў);
в) прозвішчы, утвораныя ад назваў раслін, іх частак, што характарызуюць іх носьбітаў паводле прыкмет, якасцей, уласцівых раслінам : (“Родныя дзеці” Н.Гілевіча – Нікіта Рэпа);
г) прозвішчы, якія непасрэдна ці ўскосна ўказваюць на манеру паводзін чалавека, на яго знешні выгляд, звесткі: Мікіта Туляга, Аляксандр Гарлахвацкі, Зёлкін з п’есы “Хто смяецца апошнім”.
Напрыклад, прозвішча Туляга ў п’есе “Хто смяецца апошнім” становіцца ў сэнсавую сувязь з рознымі значэннямі – перапалоханы, спакойны, сарамлівы, баязлівы, падатлівы, расчулены. Мікіта Туляга – навуковы супрацоўнік, які хоць і цярпеў здзекі, насмешкі, але ж адпомсціў сваім крыўдзіцелям.
У.Верамейчык у паэме “Педвучылішча” выкарыстоўваў рэальныя прозвішчы знакамітых пісьменнікаў, вучонных:
Я іх хаваў глыбока пад падушку:
А што нам скажуць Лермантаў і Пушкін?
С.Полацкі ў сваіх вершах выкарыстоўваў прозвішчы вучоных: Демокрит, Ираклит (Гераклит), Диоген, Пифогор:
Днесь, кто Демокрит, радогми светлеет,
Утре – Ираклит – от печали тлеет.
(“Плач третий благородных царевен”)
Диоген философ, егда умираше,
От друг обстоящих вопрошаем бяше:
Где изволит телу погребенну быти?
(“Диоген”)
Пифагор ученики егда наставляше,
Молчание хранити пять лет завещяше.
Та же научившимся добре мудрствовати
Возволил веждество языком вещати.
(“Молчание”)
Існуюць наступныя разнавіднасці онімаў-тапонімаў у мастацкіх тэкстах:
- айконімы;
- гідронімы;
- урбонімы;
- мікратапонімы;
- тэонімы.
У мастацкіх тэкстах пісьменнікі могуць выкарыстоўваць рэальныя тапонімы, якія ёсць ці былі на зямлі, якія пісьменнік без змен увёў у мастацкі тэкст. Так, ў творах С.Полацкага сустракаем тапонімы Денемборск, Ливония, Россия, гідронімы Двина, Кедрон, урбонім Олимп, а таксама вельмі шмат тэонімаў:
…Твоя ревность о Бозе в Денемборском граде
Вертоград ныне Христов созда и насаде
…Ливония тобою прият Бога в теле,
В тайных пречистых, чаго, познает отселе…
(“Стихи на счастливое возвращение…)
Витай, Алексею,славный над небами,
Надею России межи монархи.
(“Приветствие на взятие Дерпта”)
Веселися, царю што Бог с тобою,
Будеш владети морем и всею Двиною.
(“Приветствие на взятие Дерпта”)
Кая же вина, что творец всемогий
Оставль богатый Олимп, в нам убогий
Дол зеленый сошел и явился вама.
(“Беседы постуския”)
Марс. Аз владыко оружец храбрством почитаю.
И на горыя враж острый меч вручаю
… Венус. Красоту плоти такмо даю тебе,
Ничто бо ми есть твоей угодно потребе.
(“Беседы со планиты”)
Кароткі анамастычны слоўнік твораў Сімяона Полацкага
Соломон – третий царь Израиля («Фрон истины»):
Пред Соломоном царем пря двею бывает,
Жену о сыне диве, мудрый разсуждает.
Даниил – благородный израильтянин, получивший от Бога пророческий дар. Спас _усанну от казни («Фрон истины»):
Отрок Даниил мудрее лесть их проявляет
Тако лесть чистотаю словно победит.
Александр – полководец Александр Македонский («Фрон истины»):
Царь Александр наипаче вславися,
Яко брегл правды, выну в ней глумися.
Ливония – Шведская часть Ливонии, земли между Норвой, Псковом и Ригой («Стихи на счастливое возвращение его милости царя из-под Риги»):
Ливония тобою прият Бога в теле,
В тайных пречистых, чаю, познает отселе.
Двина – Западная Двина и Балтийское море («Приветствие на взятие Дерпта»):
Веселися, царю што Бог с тобою,
Будеш владети морем и всею Двиною.
Иосиф, Мария – согласно евангельскому рассказу, Мария и её муж Иосиф пришли в Вифлеем, чтобы записать свои имена у императорских переписчиков населения («Стихи на Рождество Христово»):
Весь двор, вертеп и быдло, Иосиф, Мария,
А настарыя стражи у полаты тыя.
Давид – царь («Стихи на Рождество Христово»):
Смиренных духом до неба взвышает,
В тым есть Давидон, яко ты сам, знает.
Кедрона – небольшая река под Иерусалимом («Вере омэнцэ панской в церкви мовене»):
А ты же лжыве тяжеш до Кедрона броду.
Он з тяжкае работы ы з оков выбавил.
Еуфросиния – просветительница Ефросиния Полоцкая («Взенто образ Насвеитшэй Богородицы з Полоцка до Москвы»):
Не возбрани нам твоей благодати.
Ты еси мати о Еуфрасиние.
Жителям града всим удобрение.
Яже потщася икону святую
Внести здалеча в страну Полацкую.
Атлант – титан, вечно подпирал небесный свод («Виншование новообранному потриарше»):
Легчае Атлант неба воспирает,
Неже кто бремя пастырского движает.
Олимп – священная гора в Фессалии, обиталище богов
(“Беседы постуския”):
Кая же вина, что творец всемогий
Оставль богатый Олимп, в нам убогий
Дол зеленый сошел и явился вама.
Марс – бог войны (“Беседы со планиты”):
Марс. Аз владыко оружец храбрством почитаю.
И на горыя враж острый меч вручаю.
Венус – богиня любви (“Беседы со планиты”):
Венус. Красоту плоти такмо даю тебе,
Ничто бо ми есть твоей угодно потребе.
Меркурий – крылатый вестник богов, покровитель торговли (“Беседы со планиты”):
Меркурий. Аз премудрость щасте предлагаю,
Честь и остроумие чими почитаю.
Феб – бог солнца (“Неблагодарность”):
Ибо когда под солнце прямиком подходит.
Мерзкий мрак на златом Фебе порождает.
Мамонна – бог богатства и наживы (“Счастье богачей плачевно”):
Конец богатством своим предрекают
Те, кто ни в чем добродетельны не бывают.
Сильна, Мамонна, что на троне сидишь.
Христофор Колумб – мореплаватель (“Новооткрытия”):
Христофор Колумб вокруг света обошёл,
От чудовищ морских мучений натерпелся,
Господину своему, раздобыл чужие страны.
Америго Веспучи – открыл созвездие Южный крест (“Новооткрытия”):
Крест на четырех звезд, прежде неизвестный
Америго в небе разыскал.
Бахус – бог вина и веселья (“4 самые сильные вещи”):
Кто без железа весь мир завоевал?
Хотел бы я ныне от тебя узнать!
Бахус! – ведь разума силу отнимает,
В животное вино человека превращает.
Опа – богиня плодородия и урожая (“Ремесла строптивы, но достоины уваженья”):
Опа, благородная милостивая богиня.
Всякое изобилие в урожаях сотворяет.
Геркулес – сын бога Юпитера, сотворил двенадцать подвигов (“Наслаждения”): Геркулес благородный велел привязати себя к мачте, когда плыл через Сциллу. Дабы сиренами не был бы пращен.
РАЗДЗЕЛ ІІІ
МЕТАДЫЧНАЯ ЧАСТКА
Цели:
- познакомить учащихся с творчеством Симеона Полоцкого;
- углубить знания учащихся о стиле борокко;
- воспитывать любовь учащихся к родной земле, к родному языку
Оборудование: портрет С.Полоцкого, учебник по русской литературе, сборник стихов С.Полоцкого
Тип урока: изложение нового материала
План урока:
1. Организационный момент.
2. Вступительное слово учителя.
3. Выступление учащегося на тему «Жизненный и творческий путь Симеона Полоцкого».
4. Закрепление нового материала.
5. Заключительное слово учителя.
6. Домашнее задание.
7. Выставление и комментирование оценок.
Ход урока
1. Организационный момент. Приветствие, настрой учащихся на урок.
Закрепление материала.
Учитель. А сейчас мы с вами будем беседовать по творчеству Симеона Полоцкого.В какую эпоху жил и работал С.Полоцкий?
Ученик. С.Полоцкий жил и работал в так называемую “переходную” эпоху, в 17 веке.
Учитель. Кем был С.Полоцкий?
Ученик. С.Полоцкий был и поэтом, публицистом, драматургом, государственным работником и учителем.
Учитель. Какое настоящее имя Симеона Полоцкого?
Ученик. Самуил Емельянович Петровский-Ситнианович.
Учитель. Когда и где рдился писатель?
Ученик. Родился в начале декабря 1629 года, в Полоцке в семье зажиточных горжан.
Учитель. Где учился С.Полоцкий?
Ученик. Получил начальное образование, затем учился в Киево-Могилянской коллегии, некоторое время учился в Виленской иезуитской академии.
Учитель. Кем стал Симеон Полоцкий после учёбы?
Ученик. Принял монашеский сан и учил детей в братской школе при монастыре.
Учитель. Какие границы творчества С.Полоцкого?
Ученик. Всё творчество делится на два периода. Белорусский период до 1663 года и Московский период, начиная с 1663 года и заканчивая смертью поэта 1680г.
Учитель. Какая центральная тема была у С.Полоцкого?
Ученик. Центральной темой творчества С.Полоцкого является тема родины. Так как поэт очень переживал из-за войн, которые были на территории Белоруссии.
Учитель. А скажите ребята, на каком языке писал свои стихотворения С.Полоцкий?
Ученик. На книжном, так называемом славяно-русском языке.
Учитель. А какие самые первые датированные произведения?
Ученик. К датированным произведениям относятся “Анафист” и “Конон” (1648г.).
Учитель. А скажите, чем выделяется московский период творчества С.Полоцкого?
Ученик. Московский период творчества С.Полоцкого выделяется двумя сборниками “Вертоград многоцветный” и “Рифмологион” и пьесами “Комедия притчи о блудном сыне” и “О Навходосоре-царе”.
Дыдактычная гульня
Ход урока
1. Арганізацыйны момант. Прывітанне, арганізацыя ўвагі.
Праверка дамашняга задання.
Настаўнік. Пакуль мы будзем правяраць дамашняе практыкаванне, адзін вучань пойдзе да дошкі і будзе выконваць прапанаванае заданне (паўтарэнне правапісу суфіксаў –ск-):
Ад слоў утварыце і запішыце прыметнікі з суфіксам –ск-:
інтэлігент – інтэлігенцкі;
Нясвіж – Нясвіжскі;
мастак – мастацкі;
салдат – салдацкі;
Парыж – Парыжскі;
сусед – суседскі;
сакавік – сакавіцкі;
юнак – юнацкі;
турыст – турысцкі.
Праверка дамашняга практыкавання (практыкаванне 76).
Да наступных прыметнікаў падбярыце адпаведныя назоўнікі:
Асабовы – асабісты: асабовы займеннік, склад, асабісты лёс, рахунак, шчасце, бібліятэка, думка;
Балотны – балоцісты: Балотны прастор, трава, птушка, вада; балоцісты бераг, край, сцежка;
Гліняны – гліністы: гліняны посуд, падлога, міска; гліністы бераг, зямля, дно;
Грамадзянскі – грамадскі: грамадзянскі абавязак, шлюб, годнасць, правы; грамадскі парадак, дзейнасць, вопратка;
Драпежны – драпежніцкі: драпежны звер, рыба, дзюба; драпежніцкі нораў, звычкі, палітыка, позірк;
Ураджайны – урадлівы: ураджайны год, бульба, поле; урадлівы зямля, сорт, глеба, сад.
Настаўнік. Праверым выкананае на дошцы заданне.
Настаўнік. Адкажыце на пытанні па тэме папярэдняга ўрока. Што ўтварае слоўнікавы склад або лексіку беларускай мовы? (Усе словы беларускай мовы ў сукупнасці ўтвараюць яе слоўнікавы склад, або лексіку).
Настаўнік. Што такое лексічнае значэнне слова? (Гэта змест слова, сэнсавае напаўненне; сувязь гукавой абалонкі з пэўным прадметам ці з’явай рэчаіснасці).
Настаўнік. Якія словы называюцца паронімамі? (Паронімы – гэта словы з розным лексічным значэннем, якія маюць падабенства ў маўленні і напісанні).
3.Работа па тэме ўрока.
Настаўнік. Сёння мы працягваем вывучаць тэму “Лексіка”, а дакладней – пазнаёмімся з лексікай паводле паходжання, сферы ўжывання і стылістычнай афарбоўкі.
Лексіка беларускай мовы паводле паходжання
Слоўнікавы склад сучаснай беларускай мовы – вынік працяглага гістарычнага развіцця. Зараз мы на роўных правах карыстаемся словамі, гісторыя якіх налічвае некалькі тысячагоддзяў, і словамі, што ўзніклі ў самы апошні час. Побач ужываюцца словы, народжаныя шматвяковай моўнай практыкай беларускага народа, і лексічныя адзінкі, занесеныя да нас з іншых, блізкіх і далёкіх, моў. Паходжанне беларускай лексікі можна адлюстраваць на схеме, якая змешчана ў падручніку на старонцы 41. Начарціце яе сабе ў сшыткі.
Лексіка сучаснай беларускай мовы
2. Спрадвечна беларуская лексіка:
а) уласнабеларускія словы;
б) усходнеславянскія словы;
в) агульнаславянскія словы;
г) індаеўрапейскія словы.
2. Запазычаная лексіка:
а) з блізкароднасных моў;
б) са стараславянскай мовы;
в) з іншых моў.
Настаўнік. Прачытаем матэрыял падручніка пра спрадвечна беларускую лексіку на старонках 41-42. (Чытанне ўслых).
Настаўнік. Выканайце пісьмова практыкаванне 81: Да прыведзеных слоў рускай і ўкраінскай моў запішыце ўласнабеларускія адпаведнікі. З адным з іх складзіце сказ і запішыце.
Быстро – швидко – хутка , красивый – гарний – прыгожы, подсолнух – соняшник – сланечнік, одеваться – одягатися – апранацца, ветка – гілка – галіна, торопить – квапити – падганяць, прыспешваць, путешественник – мандрівець – падарожнік, вандроўнік.
Настаўнік. Праверым, як вы выканалі.
Настаўнік. У сучаснай беларускай мове сустракаюцца запазычанні з блізкароднасных моў: рускай (звяно, буквар, подзвіг), украінскай (боршч, чупрына, бадзёры), польскай (падарунак, блакітны, кахаць). Асобна вылучаецца невялікая група стараславянізмаў – слоў, што прыйшлі з першай літаратурнай мовы славян, старажытнабалгарскай па паходжанню (воблака, малітва, храм). Шырока прадстаўлены лексічныя адзінкі, запазычаныя з розных еўрапейскіх моў: англійскай (бізнес, спорт, фільм), французскай (вернісаж, раяль, адэкалон), нямецкай (гальштук, цукар, фарба), старажытнагрэчаскай (палітыка, арыфметыка, сімфонія), лацінскай (адукацыя, студэнт, экзамен).
Настаўнік. А зараз звярніце ўвагу на дошку, на ёй запісаны сказы. Адшукайце памылкі ва ўжыванні запазычаных слоў і вызначце іх прычыны. Выпраўце іх. (Вусна).
1.У байцы “Саманадзейны конь” каніку адразу даецца мізэрная характарыстыка. 2. Партызанскім сувязным было запратэставана з’яўляцца ў Мінску. 3. У канцы вечара па просьбе вучняў Барыс Сачанка распісаўся для аўтографаў на кнігах.
Настаўнік. Выканаем пісьмова практыкаванне 85: прывядзіце па тры словы з іншамоўнымі часткамі тэле…, …фон, аква…, бія… Паспрабуйце ўстанавіць, што гэтыя часткі абазначаюць.
Настаўнік. Прачытайце верш Н.Гілевіча “Размова ў адным заметным рэстаране”. На чым заснаваны гумарыстычны эфект? (Практыкаванне 87).
Лексіка паводле сферы ўжывання
Настаўнік. Аснову лексікі беларускай мовы складаюць словы, якія ўжываюцца ў самых розных сферах, – усімі, хто гаворыць па-беларуску, незалежна ад месцажыхарства, адукацыі, прафесіі носьбітаў мовы. Такія словы называюцца агульнаўжывальнымі, або агульнанароднымі: маці, сонца, жыць, дом, сад, хутка. Аднак існуе і лексіка абмежаванага ўжытку, якой карыстаюцца асобныя групы насельніцтва. У залежнасці ад сферы прымянення яна падзяляецца на дыялектную, спецыяльную і жаргонную.
Прачытаем услых інфармацыю падручніка на старонцы 45. (Чытанне ўслых).
Настаўнік. Дайце характарыстыку дыялектнай, спецыяльнай і жаргоннай лексіцы.
Настаўнік. Успомніце некалькі дыялектных слоў, якія ўжываюцца ў вашай мясцовасці або там, дзе вы праводзіце канікулы, куды ездзіце ў госці. Што абазначаюць гэтыя словы.
Лексіка паводле стылістычнай афарбоўкі
Настаўнік. Стылістычная афарбоўка слова – гэта дадатковая да яго лексічнага значэння ўласцівасць, якая вызначае прыналежнасць слова да пэўнага стылю мовы. Як вядома, вуснай форме маўлення адпавядае размоўны (гутарковы) стыль, а пісьмовай форме маўлення – кніжныя стылі (навуковы, афіцыйна-дзелавы, публіцыстычны і мастацкі). Адпаведна вылучаецца размоўная (гутарковая) і кніжная лексіка.
Аднак існуе вялікая колькасць слоў, якія ў аднолькавай ступені могуць выкарыстоўвацца ў любым стылі. Гэта стылістычна нейтральная (міжстылёвая) лексіка: чалавек, брат, неба, вішня, бусел, чытаць.
Намалюйце сабе ў сшытках табліцу, змешчаную ў падручніку на старонцы 47.
Лексіка сучаснай беларускай мовы
 |  |
Размоўная міжстылёвая кніжная
паэтычная
Навуковая афіцыйна- публіцыстычная
Дзелавая
Настаўнік. Прачытаем услых пра размоўную, кніжную, а таксама разнавіднасці кніжнай лексікі на старонках 47-48 падручніка.
Выканаем наступнае заданне: Заменіце словы гутарковага стылю на нейтральныя сінонімы ў наступных сказах:
1.Янка Купала не проста літаратурная з’ява ці эпоха, творчасць паэта – з’явішча грамадска-палітычнае. 2. А ў зімку, калі на вуліцы лютуе вятруга, добра пайсці на вячоркі ці на ігрышча. 3. І калі яшчэ не пакаралі – пакараем той крывавы зброд, тых, што чалавецтва абакралі на мільёны год.
Настаўнік. Прачытайце верш Н.Гілевіча з практыкавання 94. Знайдзіце ў ім гутарковыя словы і падумайце, чым дасягаецца эфект парадзіравання. (Вусна).
Настаўнік. Запішыце наступныя сказы. Вызначце ў іх паэтычныя словы, падбярыце да іх нейтральныя словы-сінонімы. (Адзін вучань піша на дошцы).
1.Толькі недзе голас жураўліны зноў вяшчуе раннюю зару. 2. Ой вы, дарожанькі людскія, пуцінкі вузкія, крывыя! 3. Ты не пагаснеш, ясная зараначка, ты яшчэ асвеціш родны край. 4. Я птахам адчуваў сябе на вежы, валадаром і неба і зямлі.
Дамашняе заданне.
Настаўнік. Дома яшчэ раз перачытайце параграфы 11-12. Выканайце практыкаванне 91. Размяркуйце терміны і прафесіяналізмы на асобныя групы ў залежнасці ад таго, да якой галіны навукі, тэхнікі ці прафесіі яны адносяцца. Кожную групу дапоўніце 3-4 словамі.
Каменціраванне і выстаўленне адзнак.
ЗАКЛЮЧЭННЕ
Паколькі творчасць Сімяона Полацкага да нашага часу з’яўляецца маладаследаванай, асабліва, што датычыцца комплекснага аналізу беларускага і рускага перыядаў яго дзейнасці, то мы паставілі сваёй мэтай выправіць гэты гістарычны парадокс і ў меру нашай кампетэнцыі і магчымасцей прааналізаваць віршы паэта, прасачыўшы працэс станаўлення жанравых форм яго творчасці ад беларускага (Полацкага) да рускага (Маскоўскага) перыядаў жыцця і дзейнасці паэта.
Творчасць паэта, драматурга, публіцыста надзвычай цікавая, і мэта нашай работы заключалася ў тым, каб як мага глыбей прааналізаваць паэзію Сімяона Полацкага.
Даследаваўшы жанрава-тэматычную разнастайнасць і паэтычную адметнасць паэзіі С.Полацкага мы прыйшлі да наступных вывадаў:
Па-першае, творчасць С.Полацкага ў беларускі перыяд была пазначана пошукам новых жанравых форм. І менавіта ён быў заснавальнікам такіх жанраў, як эпітафіі. Самая значная з іх “Нагробак”, якая прысвечана забойству Георгія Пласковіцкага. Элегіі, прыкладам якіх з’яўляюцца “Смерць”, “Мепка”, дзе дамінуе гуманістычны матыў спагады да чалавечага гора, ці “Прилог к преподобнай матери Евфросинии” і “Стихи краесогласные… во сретение иконы богородицы”, дзе яскрава праявіліся патрыятычныя матывы – любоў да роднай зямлі і роднага горада.
Значным укладам у пашырэнні жанравых форм у беларускай літаратуры з’яўляюцца дэкламацыі, найбольш значныя “Вершы на шчаслівы зварот літасцівага цара з-пад Рыгі”, “Віншаванне з выпадку ўзяцця Дэрпта”, дзе паэт параўноўвае прыход цара ў Беларусь і Лівонію з усходам сонца. Прыкладам патрыятычнай паэзіі ў беларускай літаратуры 17 стагоддзя з’яўляюцца і “Метры” – таксама жанр, распрацаваны ўпершыню паэтам.
Па-другое, калі разглядаць творчасць С.Полацкага ў маскоўскі перыяд, то можна ўпэўнена сказаць, што праблематыка твораў значна паглыбляецца. З’яўляюцца творы на алегарычную, сатырычную і гістарычную тэматыку. Да алегарычнага твора можна аднесці “Стихи утешные к лицу единому”. А да ліку сатырычных твораў адносяцца несумненна віршы “Монашество”, “Купецтва”, “Пиянство”. А што касаецца гістарычнай тэмы, то такія віршы як “Прашэнне шведскага караля ” і “Шведскі кароль шукае сваіх афіцэраў” прысвечаны падзеям польска-шведскай вайны.
Арыгінальнымі і адзінымі ў беларускай літаратуры 17 стагоддзя сталі віршы Полацкага “Бяседы пастуховы”, напісаныя ў дыялагічнай форме. Па сутнасці яны, гэтыя творы, сталі першай пробай пяра пісьменніка-драматурга. Усе свае творы паэт аб’ядноўвае ў два зборнікі: “Рифмологион” і “Вертоград многоцветный”, куды ўключана і дзве ягоныя п’есы “Камедыя прытчы пра блуднага сына” і “Пра Наўхаданосара-цара”.
Па-трэцяе, аналіз вершаў паэта паказваў, што ўжо ў беларускі перыяд С.Полацкі засвоіў асноўныя прынцыпы сілабічнага верша, а ў маскоўскі – давёў яго да бездакорнай дасканаласці, вытрымліваючы 11-, 13-, 15-складовікі з цэзурай, якая дзеліць радок папалам, гэта значыць выконвае сваю функцыянальную ролю.
Што ж датычыцца рыфмы (“краесогласный”), то тут аўтар не абмяжоўвае сябе агульнапрынятымі ў сілабіцы правіламі: у яго мы сустракаем не толькі жаночую, але і мужчынскую, дактылічную, змешаную рыфму.
Па-чацвёртае, у рабоце мы адзначылі багацце эмацыянальна-экспрэсіўных сродкаў, якімі карыстаецца паэт, заснавальнік літаратурнага метаду барока: выкарыстанне антычных матываў і вобразаў, ускладненасць метафар, багацце эпітэтаў (як фальклорных, так і кніжных) і параўнанняў, а найперш, ускладненасць кампазіцыі.
Па-пятае, мова С.Полацкага стараславянская, стыль нетаропка-павольны, што дасягаецца ўжываннем такой стылістычнай фігуры, як полісіндэтон. Але калі аўтара хвалюе тэма, калі ён з’едліва выкрывае амаральнае аблічча манахаў, купцоў, п’яніц, тон яго вершаў мяняецца, яны робяцца чоткімі, яснымі, рэзкімі, што дасягаецца выкарыстаннем сінтаксічнай фігуры асіндэтона.
Што датычыцца онімаў, то яны ўжыты ў вершах, прысвечаных членам царскай сям’і. Онімы ў асноўным хрысціянскія (Аляксей, Аляксандр, Анна, Пётр, Павел, Фёдар і інш.). У мове мастацкіх твораў С.Полацкага ўжываецца вялікая колькасць тэонімаў: Юнона, Зевс, Опа, Бахус, Марс, Венус і інш.
ДЫПЛОМНАЯ РАБОТА
Жанрава-тэматычная разнастайнасць і паэтычная адметнасць паэзіі Сімяона Полацкага
Выканала
студэнтка 5 курса 3 групы
філалагічнага факультэта
Навуковы кіраўнік :
кандыдат філалагічных навук, дацэнт кафедры рускай і замежнай
літаратур
Рэцензент:
кандыдат філалагічных навук, дацэнт
Мазыр 2007
ЗМЕСТ
Уводзіны
Раздзел І. Ідэйна-тэматычны і мастацкі аналіз паэзіі Сімяона Полацкага:
1.1. Перыяд станаўлення
1.2. Пошукі новых жанравых форм у беларускі перыяд творчасці Сімяона
Полацкага
1.3. Новыя ідэйна-эстэтычныя падыходы да адлюстравання рэчаіснасці і
паглыбленне праблематыкі ў маскоўскі перыяд
1.4. Паэтычнае майстэрства віршаў Сімяона Полацкага
1.5. Антычныя матывы ў віршах Сімяона Полацкага
1.6. Фарміраванне літаратурнага метада барока ў творчасці Сімяона
Полацкага
Раздзел II . Адметнасці мовы: онімы ў мастацкіх тэкстах Сімяона Полацкага
Дата: 2019-07-24, просмотров: 546.
